“Lord, grant me the serenity to accept the things I cannot change, the courage to change the things I can, and the wisdom to know the difference.”
Dis die “serenity prayer” wat jy altyd hoor mense in die flieks bid, soos wat die kamera draai in ‘n sirkel, om almal wat sit by die AA vergadering en hande vas hou, afneem en vir die kyker terug speel.
Ek word so half vier wakker, dalk vroeër, met die woorde “Accept the things I cannot change” in my gedagtes.
Net dit.
Dit vat my so rukkie om tot verhaal te kom want nou weet ek God het met my gepraat. Dis Sy tyd die. En as ek nie NOU wakker word en neerskryf wat Hy op my hart lê nie, weet ek dat die dag wat ek vir werk beplan het net glad nie gaan uitwerk nie en ek nog meer goed wat “buite my beheer is” (wat eintlik in my beheer was) moet aanvaar en aanbeweeg.
Ek kyk op my horlosie. 03:32 met vandag se datum onder dit en die blommetjie wat links van die tyd beweeg waarna die liggie weer afgaan.
“Accept the things I cannot change” dink ek weer. Ek staan op, loop my draaitjie, en klim terug in die bed. Ek is moeg. Ek wil nog slaap. Ek werk uit dat my wekker 04h45 afgaan so tegnies het ek nog ‘n uur en kwart om te slaap. Ek weet sommer ek sal beter voel as nou.
Maar die Heilige Gees druk woorde op my hart. Woorde wat ek moet neerskryf anders gaan ek vergeet.
Iemand het nodig om die te lees en as ek nou gaan omdraai en verder slaap is die geleentheid daarmee heen.
Goed wat ek nie kan verander nie. O liewe aarde daar is baie. Die lys voel oneindig en vir praktiese doeleindes sal ek nie alles hier uitlap nie.
Maar om ‘n paar goed te noem sal ek tog ‘n lysie insluit. Net om jou ‘n idee te gee hoe my kop werk…
Van die warm en koud verstelling wat omgeruil is op ons redelike onlangse (5 jaar terug se onlangs) nuut oorgedoende badkamer, tot die mosaiek teëltjies wat die teler skeef geplak het in die stort, tot die gechipte teëls wat nou begin kop uitsteek (wat vir al die tyd wat hulle op is onder grout weg gesteek was), tot ons ongelooflike deurmekaar huis, ons onpraktiese huis en die pappegaai wat sy koerante skeur frustreer my, om net ‘n paar te noem.
Oor min goed het ek beheer in die kort lysie bo. Jy sien al die “issues” in ons badkamer is goedjies wat ek nie beheer oor gehad het nie. Ek kan seker als wat my pla gaan oordoen en reg maak, maar ek WIL nie. Is nie LUS vir die gekappery en stof nie. Nie eens te praat van die geld nie en ook nie van die frustrasies wat kom saam met ‘n badkamer oordoen nie.
So ek los dit. Ek kies om nie elke keer kop onderstebo onder die kraan te staan en kyk vir die blou strepie op die kraan wat warm water uitgooi nie.
Ek stort meerderheid van die tyd met my rug na die skewe mosaiek teëls toe en kyk, maar sien nie, as ek instap in die badkamer nie.
Die getjipte teëls is nie so opsigtelik nie so ek gaan soek hulle nie die heeltyd op nie.
Die deurmekaar van die huis voel ek net of ek moed op mee gee op die stadium. Dit help wragties nie ek is die enigste een wat goed op hul plekke terug bêre en goed weggooi wat nie nodig het om rond te lê nie. Veral nie as ek twee klein tornado’tjies (die kinders as jy gewonder het) ook nog het wat bydra tot die chaos nie.
Hulle is nie meer so klein nie, maar ai, die pennie van goed bêre as jy klaar is daarmee, wil maar net nie val nie, jy weet? Ek troos maar myself aan dit wat almal my vertel as ek omverskoning vra vir die deurmekaar huis….”toemaar, ons verstaan, die kinders is nog klein. Dit raak beter.”
Die onpraktiese huis bid ek reg sodat EK dit sal aanvaar en embrace, want ek kan nie mure skuif en te kere gaan soos wanneer ‘n lego huisie gebou en reggemaak word nie. Nee dit val in dieselfde kategorie as die badkamer se issues en die vet alleen weet ek het nie nou nog tyd, geduld, lus of geld vir daardie renovation nie.
So kan ek deur elke item in my lysie hardloop en evalueer waaroor ek beheer het en wat ek net moet aanvaar.
Jy sien 95% van die tyd PLA die goed op my lysie nie altyd nie.
Maar daar is hierdie 5% wat dit my so mal maak dat ek voel ek teen die mure wil uitklim. Of skree tot ek beter voel.
Daar is ‘n rede hoekom dit nie 99% van die keer is nie maar 95%. Ek het nou glad nie ‘n wille woeste indrukwekkende Excel formule geskryf wat die persentasie bereken het nie.
Ek weet net die tyd wat dit my pla is nie so hoog soos 99% nie. Kom ons wees nou maar eerlik oor die goedjies.
Nou ek het al geleer dat as ek so voel, is die deurbraak naby. Alhoewel gister, laas week of laas maand meer perfekte tyd sou wees, “thank you very much”. Maar dit is nie.
Dis iewers in die toekoms op God se tyd.
Ek raak moedeloos as ek dink ek moet die huis oppak om te “renovate” want hier is soveel goed wat ons net van die begin af moes weggooi wat rond lê.
Elke dag se bietjie elke liewe dag.
Woorde wat een van my gunsteling onderwyseresse op skool altyd gesê het. Wat ek as 17 jarige matrikulant net glad nie begryp het nie.
Ek weet ook dit help nou glad nie om die leuen van die vyand te glo oor hoeveel beter af ek nou sou gewees het as ek maar net alles gedoen het soos ek dit moes doen…..”hind sight” is ‘n wonderlike ding. Sy doen mos ALLES reg….
Al wat ek kan doen is bid dat die Here my sal LUS maak om die uitsorteer werk te doen en my te help om te aanvaar dit wat ek nie kan verander nie. Ek het dan vir jare gebid dat Hy my van oefen sal laat HOU. En hier is ek nou. Ek HOU van oefening. So gebed werk.
Ek weet ek gaan my “satisfying” oomblik beleef die dag wat my seun se speelkamer uitgesorteer is, en ek en hy die dag vat en deur alles gaan en herinneringe oproep van die speelding en daardie boek. Wanneer ons gaan evalueer wat moet bly en wat moet ry.
“Accept the things I cannot change.” Here ek bid vandag en elke dag net vir kennis, wysheid en onderskeiding vir myself en elkeen wat die inskrywing lees. Onderskeiding om te weet wat MOET ons aanvaar en wat kan ons verander.
Dan bid ek ook vir die energie om die goed wat ek wel kan verander te kan aanpak en doen. Ek weet die beloning is groot. Ek moet dit net DOEN.
