“Hou jy van jou werk en wat jy elke dag doen?”
Elke keer as ek die vraag hoor stik ek amper aan my koffie of tee of sommer net my eie spoeg.
Hou ek van wat ek doen? My onmiddellike reaksie is amper altyd NEE want, ek voel, ek moet altyd die waarheid praat en mag nie jok nie.
Maar, die antwoord hang ook af van die bui wat ek in is, die dag wat ek gehad het en nog heelwat buite faktore wat buite my beheer is.
Ek analiseer en “over think” die vraag nou al vir ‘n paar jaar.
Hou ek van wat ek doen? Dis eintlik baie moeilik om te antwoord.
Soos wat ek hom dissekteer en uitmekaar trek, besef ek eintlik diep binne my dat die antwoord eintlik Ja is.
Nie ‘n valse ja nie. Nie ‘n oordadige oordrewe ja nie. Net ja.
Ek gesels ‘n paar jaar terug met ‘n vriendin via whatsapp toe ek weer een dag moeg en moedeloos voel (ek dink soms voel & klink ek soos hierdie kla kous of nat onderbroek soos wat ek net eerlik al my kaarte op die tafel sit as my vriendinne my vra hoe gaan dit – want ek mag mos nie jok nie).
Ek vertel haar hoe ek nie van my werk hou nie en dit en dat en wie weet wat nog alles. Sy reageer en sê “Ek hou ook nie elke dag van wat ek doen nie”.
Jy kan amper die bande hoor skree soos my brein ‘n noodstop doen van 120 km/u af.
Wat???? Ek is nie die enigste een nie?? Regtig? Jy kan my omslaan met ‘n pap snoek. Vir jare (en ek sê jou jare nie net 2 jaar nie) dink ek dat ek is die enigste een wat nie van my werk hou nie.
Almal anders is dan so super gelukkig en MAL oor hulle werk….? Daar moet fout wees met my….
Ek kom verder tot die besef dat die werk wat ek/ons doen amper vergelyk kan word met wat mense doen met huise of karre.
Al verskil is, ek kan nie ‘n mooi kombuis of blink rooi kar wys wat enige iemand sonder kennis van kombuise of karre kan waardeer nie.
Maar ek het op my manier my rooi kar of nuwe kombuis waarmee ek kan spog. In die vorm van finansiële state of netjiese rekeningkundige rekords.
Weet jy hoeveel besighede se chaos het ons aan gewerk en reg getrek dat dit vir ons voel soos die blink rooi kar wat oorgedoen is deur Gas Monkey?
Ek dink wat dit vir ons/dalk eerder my, moeiliker maak is die feit dat die mense nie altyd ‘n waardering het vir dit wat ons doen nie..nie begryp WAT ons doen nie….
Maar diep binne my WEET ek net dat die finansiële state of die Pastel wat ons getransformeer het van ‘n ou stukkende Excel dokument of geen sisteme (wat op die oog af vir die verbruiker fantasties gelyk het maar eintlik soveel gate en gapings in gehad het) tot die eindproduk wat ons lewer, ons blink rooi motor is wat ons getransformeer het…..
“Beauty is in the eye of the beholder” soos die Engelse sê.
Ek weet dat ek die “beauty” van die handewerk wat ek doen kan sien en super trots is daarop, al toon ander soms geen waardering vir dit nie….
Ek WEET ook net dat die Here vir my die gawe gegee het om te doen wat ek doen.
Ek WEET ook ek moet ophou luister vir die leuens van die duiwel dat ek glad nie van my werk hou nie.
Ja daar is dae wat ek die ontvangsdame by die dokter se spreekkamer beny, want sy WEET wat sy moet doen. Sy moet net die foon antwoord “Dokter spreekkamer goeiedag” en dan die oproep deur sit (en ek kyk nou glad nie neer op ontvangsdames nie – ek het eintlik bewondering en waardering dat daar ‘n werk is wat jy kan doen sonder om heeltyd onseker te voel)…want dit voel soms of ek met navrae sit of iets uit die BTW wet moet interpreteer en vir iemand ‘n antwoord gee met die grootste onsekerheid hier diep binne my…..
Maar dan weet ek ook net as ek net diep asemhaal, bid vir kennis en wysheid, die Here dit vir my sal gee sodat ek dit reg interpreteer en alle onsekerheid verdwyn…..en dan weet ek ook dat daar eintlik baie is wat die dokter se ontvangsdame moet doen waaroor sy onseker is. Ek weet net nie van dit nie, want ek observeer net die telefoon antwoord en nie die volle rol wat sy wel vertolk nie….
Dankie dat ek ‘n God dien wat my kan wys dat ek eintlik diep (soms voel dit baie diep en dat ek lank en hard moet gaan soek) binne my hou van wat ek doen en dat die onsekerheid my nie onder moet kry nie, want ek het HOM in my span.
Ek moet nie luister vir dit wat die hardste raas nie, want dis in die minderheid…..ek moet net Hom vertrou. “I was chosen for such a time as this….“
Wat meer kan ek voor vra?
Author: Elsie Potgieter
Die Groot Dag!
Vroegdag lê ek al wakker. Hoor die “Piet-my-vrou” roep…dan onthou ek ‘n vriendin het vir my gesê hulle kan net roep as daar vog in die lug is…
Ek speel met ons nuwe baba, laat ek jou vertel, die afgelope 2 weke was soos pajama dril en wakker word uit ‘n diep slaap as die dingetjie wil pieps en draaitjies loop….maar sjoe, het die Here vir ou Fudge net op die regte tyd gestuur vir my gemoed!
Na nog ‘n half uur van lê en wag vir die son om op te kom (die seisoen het mos gedraai so die son strek later eers haar arms oor die horison) besluit ek maar om my man wakker te maak…’n groot dag met ontbyt saam hartsmense lê voor en ek kan nie laat wees vir dit nie!
Ons lê so en gesels, hy vertel my dat ons dogtertjie die persente gekies het en dat dit ‘n groot verrassing is. Dit was vir hom vreemd maar ek weet sy het gekies wat haar hartjie gevoel het belangrik was/is vir my.
Hy staan op en maak die kinders wakker. ‘n Gefluister en sagte bewegings hoor ek in die huis. Sy woorde aan my was dat ek moet maak of ek slaap sodat die kinders vir my kan sing…
Ek lê en wag. In my binneste giggel ek dat hulle nou doen vir my wat ek elke verjaarsdag vir hulle doen. Kersies in cupcakes sit en die verjaarsdag maatjie wakker sing en verras met geskenke.
Dan hoor ek dit, vir ‘n oomblik deur mekaar met of hulle Afrikaans of Engels moet sing en toe trek almal weg in Afrikaans.
My hart klop tjoklits oor my gesin my so in oorvloed bederf met die awesome persoonlike gebaar.
Wonder bo wonder is my gemoed op ‘n plek waar dit lank laas was op my verjaarsdag.
Terwyl ek stort dink ek vir ‘n vlietende oomblik dat ek nie eens aan my ma gedink het toe ek wakker geword het nie. Ek skuif die gedagte een kant toe want dis so lekker om so te voel en nie die verlange na haar heeltyd te hê nie.
Ons maak reg en ry vir ons ontbyt….
Diep binne my weet ek net die Here seën hierdie dag. Ek kan VOEL dat iemand (of baie) vir my gebid het….ek kan voel my gemoed is lig en reg om die dag aan te pak…. “Fourtabulous” hier is ek nou. Ek omhels die groot 40 met ope arms. Want sy hou insig, kennis en wysheid in. Ek gaan haar nie meer vermy nie.
Sy is nou hier, ek vat haar om haar skouers en gee haar ‘n stywe druk. Kyk haar in die oë en knik my kop. Ek is reg. Ek is reg vir 40.
Mag die Here my as ‘n instrument gebruik elke dag vir elke mens wat ek aanraak. Mag elkeen na Hom smag omdat ek Sy lig helder laat skyn al voel my eie liggie flou en dof soms…
Ek gaan nie toelaat dat die druk van die wêreld my onder kry nie want ek weet alles is moontlik met God en dat Hy altyd alles ten goede laat mee werk vir die wat Hom lief het.
“D-day”
Moeg en uitgeput gooi ek myself neer in my bed.
Môre is “D-day” vir my. Dan is ek 40. Dan is ek in die ander kampie, ander kant van die heining.
Ek weet ek gaan môre dieselfde voel as vandag en ek weet soos die Engelse sal sê “Age is just a number” is vir seker die waarheid.
Maar diep binne my gees roer iets en ek weet dis die Here wat vir my wys dat ons tyd op aarde eintlik so verskriklik kort is.
Ons moet die beste maak van elke dag. Voluit leef sodat ons siele kan wen vir Jesus deur ons voorbeeld wat ons stel vir ander mense. Ons moet Jesus liefde wys….
Soos wat ek terug kyk na my laaste week van 39 en al die dinge wat gebeur het, goed of sleg, weet ek dat alles binne Sy wil en hand gebeur het.
In mens se kop bly jy (en ander) jonk en word ons nie ouer nie….
Dan dink ek weer dat toe ek 15 was, ek gedink het dat mense wat 40 was OUD was jy weet? Want ek gaan nie vinnig 40 word nie….so dink jy.
Skielik (vir ‘n paar jaar nou al) KYK ek net anders na tyd en ervaar ek tyd net ANDERS as voorheen….ek weet dis die Here wat werk in my en my iets probeer leer….
Soos wat ek die tik weet ek net dat die Here nog iets groot gaan doen en my iets so waardevol leer wat woorde nie kan beskryf nie. Ek is reg Here, dink ek in my binneste.
Leer my wat U wil hê ek moet leer en help my om dit wat ek leer in woorde om te sit sodat ander ook gehelp kan word.
Veertig
So 40 is baie “topical” soos die Engelse sal sê en met goeie rede. Volgende week die tyd is ek 40 en nie meer 39 nie. “What a scary thought!”
Jinne het ek nou vir jou planne gehad vir die laaste 40 dae voor ek 40 word. Gedink ek gaan elke dag (ja Saterdae en Sondae ingesluit) oefen want ek soek mos daai lyf, skielik hierdie gesonde leefstyl onder die bad matjie uitruk en begin uitleef, gemors kos uitsny en so gaan die lysie aan en aan.
Ek dink ek verstaan nou vir die eerste keer wat my man bedoel as hy sê ek plaas te veel druk op myself.
Kon dit nooit verstaan nie, want jinne een dag nie tot op die maksimum benut nie is ‘n totale mors van tyd. So het ek gedink. Vergeet dat ek net ‘n mens is en ‘n ma is….dat ek ‘n Beroepsvrou is wat alles andersins moet in pas (perfek) soos een of ander 5000 stuk legkaart in 24 uur sodat die prentjie reg vertoon….
Gou het ek besef dat my “40 day to do list” eintlik net ‘n “ek-plaas-druk-op-myself” lysie geword het.
Ek kyk na foto’s wat van my geneem is die afgelope naweek en dan dink ek dat ek eintlik maar moes volhou met minstens die oefen item op my lysie (ek oefen darem 1x per week maar ek wou 7x per week). Ek dink heeltyd by myself dat die arme mense om my wat heeltyd in DAAI gesig en lyf moet vaskyk ??
Maar dan iewers tussen als deur voel ek weer hoe die Here my hart aanraak….ek voel hoe Hy sê dat ek nou is waar ek moet wees op alle vlakke nie net fisies waar ek woon nie. Alles is binne Sy plan.
Hoe fantasties is dit nie net nie??
Hy weet presies hoeveel grashalmpies is op ons erf.
Dis “amazing”. Ons dien so ‘n wonderlike God!
Ek haal weer diep asem en kyk vir myself in die spieël en weet die foto se beeld is wind skeef in vergelyking met dit wat ek sien in die spieël.
Ek is tevrede met wat ek sien in die spieël.
Ek het gedoen wat ek kon om my lewe om te draai sodat ek wel kan sê met trots dat ek oefen en dat dit deel van my roetine is nou, al is dit nie elke dag nie.
Dis ten minste 1x per week wat meer is as 2 jaar terug….
So “cheers” vir my lysie, al kon ek net sommige van my doelwitte byhou en volhou, weet ek dat ek my beste gedoen het om goed te verander in my lewe voor ek 40 is.
Fourtabulous coming soon and in counting….
Die GROOT verjaarsdag
Veertig. 40. Oor bietjie meer as ‘n week word ek 40! (8 dae om presies te wees…)
Toe ek 20 was, het 40 so ver gevoel. So oud, so anders. Ek meen ek het op 20 of 21 gedink my lewe is verby as ek teen 22 my graad het en teen 24 CA is.
Regtig??? Verby? Dit BEGIN dan eers.
Nie te min, hier sit ek omtrent 20 jaar later na ek die gesprek met my vriendin gehad het oor my lewe wat verby gaan wees en ek leef nog.
Vir ‘n paar jaar al spartel ek met die idee van 40 word en hier sit ek nou en die dag LOER vir my soos ‘n ek weet nie wat nie. Ek kan nou wragties nie dink soos wat loer dit vir my nie….maar dit loer vir my.
Soos wat ek die afgelope 2 jaar of so al hierdie emosies “unpack” soos die engelse dit noem begin ek besef dat die rede hoekom ek voel oor 40 soos wat ek doen is omdat die balans en die eendag waarna elke mens smag net nog nie hier is nie.
Jy is teoreties amper halfpad deur jou lewe en steeds werk jy lang ure, steeds oefen jy nie, steeds leef jy nie gesonder soos jy gedink het jy sou nie. Steeds is die balans nie daar nie.
Ek het in 2020 vir ‘n vlietende oomblik balans beleef en ek besef dit was ‘n oomblik wat die Here my gegun het. Ek het begin Cross Fit terwyl die kinders gimnastiek doen half pad deur Februarie nogal (ons besigste wildste maand in ons bedryf).
Alles het net perfek in plek geval. CF tye val saam gimnastiek, ek kan steeds gou inkopies doen na die tyd en ‘n redelike tyd by die huis kom.
En dit was “awesome”!
Uiteindelik het my “eendag” gearriveer vir oefen. Iets wat ek al vir meer as 10 jaar voor bid en die Here smeek om my lus te maak vir oefening en dat ek daarvan sal hou, het toe gebeur.
Toe kom Covid en lockdown. Toe is my 4 weke van balans weg. Word my hele wêreld onder my uitgeruk.
Maar nie te min, ons is deur die 6 jaar van 2020 en hier is ek nou amper 40.
Ek wroeg ook met die feit dat my ma my nie sien 40 word het nie, maar ek weet in my hart dat dit ook ok is en dat die Here ‘n plan het met alles en dat alles altyd ten goede mee werk vir die wat Hom lief het.
Soos wat ek reflekteer oor wat ek dink die redes is oor hoekom ek voel soos ek voel, voel ek die Here fluister in my gees vir my oor tyd. Hoe kosbaar tyd regtig is.
Ek het altyd geweet dit was kosbaar maar as jy amper 40 is, is dit asof die Here dit beklemtoon.
In dieselfde asem fluister hy vir my dat 40 nie so sleg is nie. Jonk genoeg om ‘n verskil te maak op alle vlakke en oud genoeg om met meer wysheid na goed te kyk, op te weeg en meer ingeligte Goddellike besluite te neem in my lewe.
Op amper 40 kan ek dit net VOEL in my gees dat die Here besig is om my op te rig. Hy is besig om my voor te berei vir dit waarvoor ek geroep is.
Die “boldness” is skielik daar. Skielik kan ek moeilike gesprekke voer en weet dis noodsaaklik om die gesprekke te voer….
Woorde kan nie beskryf wat ek voel nie maar ek WEET net. Maar voor jy kan doen wat die Here wil hê jy moet doen, moet jy gelouter word.
Moet jy deur die vuur gaan en moet jy die druk ervaar.
“He is busy making diamonds” se woorde maal deur my kop (praise en worship liedjie) en ek weet dis hoekom mens deur goed gaan.
Dit is om sterker aan die ander kant uit te kom sodat jy kan doen waarvoor jy geroep is.
So hier is op 40 en die innerlike stryd wat met dit gepaard gaan.
Dank die Here ek het Hom in my lewe want sonder Hom is ek niks.
Wanneer CHAOS roep
Vandag voel ek weer die woorde van die liedjie maal in my kop….so relevant en van toepassing!!
Ek luister gereeld na die liedjie en dan is dit asof ek die Here kan HOOR en wat Hy vir my probeer sê….
Chaos roep gereeld en ek probeer dit ignoreer….
Dit voel vir seker vir my of ek vinniger as 90 myl per uur hardloop net om alles gedoen te kry teen wat voel soos ‘n slakke pas….
Breathe
by Johnny Diaz
Alarm clock screaming bare feet hit the floor
It’s off to the races everybody out the door
I’m feeling like I’m falling behind, it’s a crazy life
Ninety miles an hour going fast as I can
Trying to push a little harder trying to get the upper hand
So much to do in so little time, it’s a crazy life
It’s ready, set, go it’s another wild day
When the stress is on the rise in my heart I feel you say just
Breathe, just breathe
Come and rest at my feet
And be, just be
Chaos calls but all you really need
Is to just breathe
Third cup of joe just to get me through the day
Want to make the most of time but I feel it slip away
I wonder if there’s something more to this crazy life
I’m busy, busy, busy, and it’s no surprise to see
That I only have time for me, me, me
There’s gotta be something more to this crazy life
I’m hanging on tight to another wild day
When it starts to fall apart in my heart I hear you say just
Breathe, just breathe
Come and rest at my feet
And be, just be
Chaos calls but all you really need
Is to take it in, fill your lungs
The peace of God that overcomes
Just breathe (just breathe)
let your weary spirit rest
Lay down what’s good and find what’s best
Just breathe (just breathe)
Just breathe, just breathe
Come and rest at my feet
And be, just be
Chaos calls but all you really need
Is to just breathe
Just breathe
Tyd
Vanoggend sê ek vir my man – “Besef jy dat vandag 1 jaar terug ons die eerste dag van lockdown gehad het?”
Hy kyk my effe verbaas aan en sê: “Vandag? Is dit al ‘n jaar terug gewees?”
Ek besef net elke dag al hoe meer dat tyd so kosbaar is. Kyk hoe vinnig het 2020 verby gesnel.
Kyk waar staan ons in 2021 al – amper einde Maart….die eerste kwartaal van die jaar is verby.
Ek dink baie oor die skrif in Matthéüs “En as daardie dae nie verkort was nie, sou geen vlees gered word nie; maar ter wille van die uitverkorenes sal daardie dae verkort word.”
MATTHÉÜS 24:22
Is dit waar ons nou is in ons lewens? In verkorte tyd op aarde? Die begin van die verdrukking? Of in die verdrukking….?
Een ding weet ek wel en dis dat die koms van Jesus BAAAAIE naby is en dat ons moet seker maak ons saak is reg elke dag. Ons weet nooit wanneer Hy gaan kom nie en moet elke dag reg en voorbereid wees op Sy koms.
Mag ons almal elke dag leef asof dit ons laaste dag op aarde is en gereed wees vir ons Koning om ons te kom haal!
Fokus en rus
Gisteraand terwyl ek in die badkamer my gesig was en tande borsel voor ons almal gaan neerval en net “recover” van die afgelope week se werk en gebeure, hoor ek die skril geluid van die speelding van ons nuutste toevoeging in ons gesin.
Die kinders se gegiggel beweeg op die klankgolwe deur die geslote deur tot by my ore…ek kan hulle nie sien nie maar ek kan hulle hoor.Ek sien al hoe die babahondjie hol tussen die twee kinders en hoe hulle giggel en huppel en weg hardloop van haar soos hulle speel.Terwyl alles gebeur praat ek met die Here…en dink ek eintlik net hoe wonderlik Hy ons geskape het.
Ons het sintuie om die wêreld om ons te kan inneem en te prossesseer sodat ons brein ‘n beeld kan vorm van dit wat ons hoor.Hoe bevoorreg is ons nie net om Sy kinders genoem te kan word nie. Hoe wonderlik is dit nie dat Hy ons eerste gekies het nie?
Wow?! Die Here het vir my en jou wat hierdie stuk lees GEKIES. Soos wat jy die Future Life in Checkers gaan KIES met jou maandelikse inkopies. Net so het Hy ons gekies.Ten spyte van al die werksdruk, staatsinstansies se vereistes en belaglike tydlyne, kliënte en menseverhoudings wat elke dag na omgesien moet word weet ek dat die tyd van ma wees lekker is.
Elke fase van my lewe met my kinders weet ek moet ek koester en ek doen…ek bêre “memories” diep in my hart en brein vir ander dag later se onthou.Werk asof jy nie ‘n ma is met kinders nie en wees ‘n ma asof jy geen beroep het nie.Dis balans vervat in een sin dink ek….?Kry ek dit elke dag reg? Vir seker nie! Smag ek daarna?
Absoluut! Bly ek self staande as die lewe se golwe my boot probeer omver gooi? Glad nie. Maar ek het my anker in Jesus. As dit nie vir Hom was nie, was ek nie vandag hier waar ek nou is nie. Verloor ek soms fokus? Te gereeld voel dit vir my….
Maar dis die klein goedjies in die lewe, die gelag van kinderstemme, geblaf en grom van hondjies, pappagaai se nabootsings en natuurlik my man met sy wonderlike sin vir humor en wysheid wat die Here vir hom gee om my fokus net weer reg te trek, wat maak dat alles wel die moeite werd is.
Ek geniet my kinders, dis moeilik om nie die spreekwoordelike “mom guilt” (hoekom iemand nou dit ‘n naam gegee het weet ek nie want nou is dit ‘n emosie met ‘n naam en nie meer net ‘n onbekende gevoel en worsteling wat jy nie kan kleinkry nie) te ervaar nie….maar ek weet eendag, in die knip van ‘n oog, is hulle groot. Word hulle amper 40.
Dan gaan ek terug dink aan hierdie dae en weet ek sommer dat my hart terug gaan verlang na hierdie mal, deurmekaar en onderste bo tye. Skuldgevoel weet ek ook is nie van God af nie, so die emosie met die naam wat iemand besluit het “Mom Guilt” moet heet, moet ons eintlik net van ons laat afrol soos water van ‘n eend se rug….Hier is op elke werkende ma.
Al “werk” jy nie en klassifiseer jouself as ‘n “home executive” – ons kan dit doen.
Met God as ons anker KAN ons die wrede wêreld met sy belaglike vereistes oorleef.Ons moet net gefokus bly op dit wat Hy wil hê ons moet doen.
Ons moet ons wese instel op Sy frekwensie (soos wat jy ‘n radio instel) sodat ons altyd kan seker wees ons hoor wat Hy wil hê ons moet hoor…..en rus by Sy voete.
Hoe mens dit doen weet ek nie aldag lekker nie maar ek probeer….of dit musiek is of teken in my bybel….ek probeer hoor en rus by Hom…
Die Naam….
Gisteraand na die idee my oorval om ‘n blad te stig neem ek die besluit om dit deur te voer.
Onseker maak ek “Facebook” oop op my foon. Ek het net ander dag (3 jaar gelede) vir my besigheid ‘n blad geskep so dis maklik man. Ek sal die stappe onthou en tjoef tjaf ‘n blad hê. Of sal ek?
Ek het VERGEET dat Facebook jou DWING om sekere stappe te volg voor jy ‘n blad kan hê. I mean seriously??? Wie wil nou goed in orde doen as jy hierdie magdom woorde het wat uit jou vloei en jy dit wil neerpen voor jy helfde weer vergeet.
Tong in die kies volg ek maar noodgedwonge die stappe. -grinnik- stappe, regtig? Sê die een wat elke dag van 8 tot 5 of watter obskure ure ek ookal werk alles metodies doen, volg. Bo op die lysie begin en eers dit klaar noem as ek die laaste item op die lysie of leêr voltooi het.
Jy weet ek het gehoor CA’s is ‘n ander spesie. Nou ja EK is ‘n ander spesie. Hoekom vra jy? As dit by werk kom wil ek alles tot op die letter doen, volg, voltooi. Ek hou niks daarvan as iemand vir my sê om ‘n dag te skeduleer om “gou gou” deur al die “vragies” te werk sodat ons almal verder kan aangaan met ons take en die einddoel bereik. Maar ek doen dit want dis wat nodig is om in die tydlyne te kom en as ek dit eers gedoen het sien ek dit was eintlik nie so erg nie.
My wêreld staan nog en ek haal nog asem. Die taak is afgehandel so waaroor was die kommer om mee te begin?
Terug by Facebook. Stap een is ‘n naam. ‘n NAAM. Shucks ek het nie daaraan gedink nie?
Na ‘n paar minute van dink besluit ek “Uit die pen van ‘n Beroepsvrou” is van pas.
Ironies nogal dat niks wat ek op die blad gesit het enigsins ‘n pen NODIG gehad het nie.
Dan dwaal my kop weer – sekere goed sal nooit uit die mode gaan nie. Ek besluit die naam van my blad is een van hulle.
Wat is lekkerder om ‘n boek vas te hou en die reuk van die bladsye in te neem nie? Of om ‘n prentjie met ‘n potlood te teken en later met verf in te kleur nie?
Tegnologie het sy voordele. Hier sit ek in my huis en tik ‘n boodskap op my selfoon (ja selfoon) op Facebook en gebruik ‘n medium wat die Here tot my beskikking gestel het om (hopelik) baie vroue te bereik en te bemoedig en te stig.
13 jaar gelede (wow is dit so lank al???) toe ek met my oudste swanger was, het die Here vir my ‘n droom gegee oor en oor vir ‘n paar maande en toe stop dit.
Die lang en die kort is dat in die droom spreek ek mense toe. Dit begin klein en met elke droom groei dit. Ek dink nie ek sal ooit my “day job” opgee nie maar waar nodig sal die Here my gebruik en Hy sal die finansies ook uitsorteer….
Elke keer word ek wakker en dink ek is laf om so ‘n droom te hê. EK voor MENSE praat? Regtig Here? Hoe dan nou? Ek kon dan skaars staande bly met my Redenaarstoesprake op skool en dan sukkel met sluk en praat en bewe alles op dieselfde tyd.
‘n Goeie vriendin van my het daaaai tyd al vir my gesê wanneer die tyd reg is sal die Here die “boldness” en moed gee. Min wetend dat ek hier vandag 13 jaar later hierdie woorde sou tik. Ek het daardie woorde in my hart gekoester en bewaar en besig geraak met die lewe.
Tot onlangs toe wat die Heilige Gees saggies in my fluister en my herinner aan die droom.
Die “boldness” begin kom op baie vlakke, werksgewys ook.
Ek weet ook dat iemand anders vir my gesê het dat “God is terribly on time”.
Hoe dan anders? Die Here wat die aarde geskep het ken my naam. MY NAAM. Wow. Hy het my gekies van nog voor die grondlegging van die aarde af.
Wow.
Ek kan net in verwondering staan. Ek was eers senuweeagtig om die eerste paar “posts” te doen….maar het “post” gekies in elkgeval. Die waters getoets met mense na aan my. Die terugvoer was positief en dit was genoeg om aan te gaan om die te “post”.
“Watch this space….” die Here gaan nog groot dinge doen en hoe bevoorreg is ek nie om as Sy instrument gebruik te word nie?
Beroepsvrouens
Vir jare het ek gedink vrouens moet nie beroepe hê en werk nie. Tog gee die Here vir ons die gawes om goed te wees in iets beroepspesifiek en dit te kan doen. Wat ‘n tweestryd het ek nie net in my gedagtes gehad nie….
Ongeveer ‘n week gelede lees ons vir die kinders Bybel. In Rigters leer ons van ‘n vrou Debora. Sy was ‘n regter.
Nie ‘n hier-jy eenvoudige werk nie….’n Regter!
Wow dankie Here vir U antwoord direk uit die woord uit. Dat dit in U plan is vir ‘n vrou om ‘n beroep te hê.
Welkom by my blad
Terwyl ek kos maak vanaand vir ons gesin, is dit asof die Here op my hart lê om IETS te doen om Sy woord te verkondig.
Nie die gewone posts op my eie Facebook blad nie. IETS spesifieks om ‘n sekere groep mense aan te raak.
‘n Groep mense wat soms as vanselfsprekend aanvaar word.
Met die gedagte in my hart is hierdie “blog” gebore.
Toe ek aan die naam van die blad moes dink het baie name in my kop rondgemaal. Alles klink soveel beter in Engels maar tog wil ek dit in Afrikaans doen….
23 Maart 2021 merk die geboorte van iets wat ek voel die Here op my hart gelê het om alle Beroepsvroue aan te raak.
Daar waar jy moeg, uitgemergel en stukkend elke dag opstaan om net deur elke dag se take te gaan want jy moet en dis wat almal van jou verwag.
Welkom by my “blog” liewe Beroepsvrou.
Ek weet sommige sal nie hiervan hou nie en dalk by hulself dink hoekom op dees aarde deel die persoon soveel op hierdie platvorm….?
Ander sal stilweg dit lees en met een groot verligting flikvlakke wil doen omdat hulle besef hulle is nie alleen nie en dat ander so voel.
En dan sal daar die groep wees wat dit lees en nie dadelik wil erken dat hulle wel tog met dit kan identifiseer nie….
In watter kategorie jy ookal mag val, bid ek dat die Here my as Sy instrument sal gebruik. Dat Hy die woorde sal neerlê en vervorm soos wat klei gevorm word om sin te maak vir diegene wat dit lees.
Welkom by my blad…..
