Ek het eers die inskrywing direk op Facebook gedoen, gedink dit sal ‘n one liner wees wat saam met die foto gaan. Dit het toe uitgedraai om ‘n hoofstuk te wees van een of ander aard en ek het toe besluit dat ek die op my webblad moet sit vir die gehoor wat nie op Facebook is nie.
Ek het vir iets gesoek op my foon, toe díe foto opkom. Ek het vergeet ek het dit geneem. Elke keer as ek terug dink aan 2020, voel ek lus om te huil. Dit was seker een van die ergste tye ooit vir die mensdom. Om rond te ry in wat gevoel het soos ‘n spook dorp. Vrees vir die onbekende en ongesiende virus. Die onsekerheid of jy die virus in die winkels sal optel en huis toe bring na jou geliefdes toe.
Die gewag in rye buite die winkels om kos te koop, die sukkel om goed in die hande te kry wat jy normaalweg koop. Die aangluur van ander as jy durf waag om ‘n beide ‘n pak Corn Flakes EN All Bran te koop, daar waar jy stilweg deur hul gemerk word as ‘n panic buyer, wanneer dit eintlik iets is wat jou gesin normaalweg gebruik.
Elke persoon op hierdie aarde was deur die Pandemie geaffekteer. Almal moet leer cope met dit en 2020 gaan deel van ons memories (ek kan nou nie die Afrikaanse woord onthou vir memories nie) wees vir altyd, of ons nou daarvan hou of nie.
Ek wil nooit weer in my lewe daardie tyd hê nie. Lockdown was aaklig. Om te moes homeschool en werk (iets wat ek steeds probeer opvang net so tussen ons – die werk gedeelte). Om te probeer sane bly. Om my asem te probeer terug kry en net asem te haal. Om self te probeer werk deur massiewe trauma maar terselfde tyd staande te bly vir my kinders se onthalwe.
Nie weet wat die toekoms in hou nie. Die onsekerheid. Geen wonder amper almal sukkel met angs of enige iets verwant aan dit nie. Niemand weet hoe om daarmee te deal nie. Hoe is ons veronderstel om te verwag dat ons kinders nie angs het nie?
Voor ons enige iemand oordeel, twee jaar later, vat net ‘n oomblik en dink aan hul mental health en hulle trauma waardeur hulle moet werk. Jou trauma is nie meer traumaties as my trauma nie. Trauma is trauma en dit affekteer ons almal.
Ek bid dat God genesing sal bring vir hierdie pynvolle herinneringe (uiteindelik kom ek op die Afrikaanse woord vir memories), die trane wat gereeld wil opdam in my oë as ek voel hoe die seisoen verander, dit alles terwyl ek onwillekeurig aan 2 jaar terug herinner word, al is dit nie doelbewus nie. Dank die Here ek kan myself Sy kind noem.
As gevolg van die Pandemie het my webjoernaal en nuwe besigheid / bediening tot stand gekom (alles onbepland maar uit Sy hand). God het die sleg gebruik en dit goed en beter gemaak. Mag ons ophou fokus op die MINDERHEID van slegte dinge en fokus op die MEERDERHEID van goeie dinge.
Ek bid dat my kinders nie permanente skade het nie. Ek het nie altyd soos ‘n ma opgetree in daardie tyd nie (nou nog soms ook). Ons almal het ons oomblikke. Ek het nie geweet hoe om daarmee te deal nie. Ek het van my kinders verwag om aan te gaan met hul skool werk asof hulle glad nie geaffekteer word deur die ding nie.
Ek is seker my hart sal steeds pyn en die trane gaan ook in my oë kom die tyd van die jaar. Vir nog ‘n paar jaar gaan dit so wees. Maar eendag gaan ek opstaan en dit gaan ‘n ding van die verlede wees.
Dankie Here vir U beskerming, dat U ons veilig hou en vir ons voorsien ten spyte van ‘n baie moeilike ekonomiese omstandighede. Al die eer aan die Here altyd! Dankie dat eendag, gou en in die nabye toekoms, dat die verandering van seisoen my emosies nie meer gaan affekteer soos dit tans doen nie. Dankie dat ons gou weer soos “normaal” as wat ons moontlik kan, leef met die onsigbare virus.
The countdown timer
