Na my onlange onderonsie met tegnologie het die Here dit op my hart gelê om iets te doen. Ok eintlik VOOR die rekenaar onderonsie was dit alreeds op my hart gelê. Maar, voor die rekenaar episode was ek maar BAIE skepties oor die konsep wat Hy wil hê ek moet doen. Ek het dit met twee mense na aan my gedeel en hulle was amper meer opgewonde as ek oor dit wat die Here op my hart gelê het om te doen! Net so, wiep wap mielie pap, het ek ‘n span van twee mense wat my help om met kritiese oë na die projek te kyk voor die groot launch.
Jy sien, Hy is besig met ‘n nuwe seisoen vir my. Ek was nie seker presies wat dit was nie, is deesdae steeds nie aldag seker nie. Maar ek kan dit VOEL. Hier binne in my gees VOEL ek dit! Ek weet nie hoe anders om dit te beskryf as hierdie ongelooflike kalmte binne my al roep chaos oral om my heen nie.
Dit beteken vir seker nie dat ek nou skielik all high & mighty is en nie panic by tye oor seker goed nie. Nee, ek het, ongelukkig nog OOMBLIKKE. Maar die OOMBLIKKE oorheers nie my lewe nie. Nie soos altyd nie.
Ek begin werk aan die projek, gesels met selektiewe mense, want, die Here het dit op my hart gelê om dit nie met ALMAL te deel soos wat ek gewoonlik doen nie. Nee, ek moet voelers uitsteek en paar mense vra wat hulle dink van die konsep en van daar af werk.
So gebeur dit dat ek met Anri van Painted Lemons gesels en haar vra om my logo elektronies te doen. One thing leads to another en toe ek weer sien trek ek haar in by my ontwerp! Iets waaroor ek bitter dankbaar is. Jy sien, sy het ‘n geoefende oog met ontwerp en is nie bang om haar opinie te gee nie.
Ek is gretig om te leer en gryp elke stukkie opbouende kritiek wat geuiter word aan en maak stelselmatig die veranderinge. Sy lei my so wonderlik in die proses en gee soveel waardevolle insette oor alles. Van die ontwerp tot die formaat, ag sommer net alles!
Elke liewe oomblik wat ek het, wat my eie tyd is, word aangewend tot die projek. Ek werk vir kort rukkies op weeksaande, wat my frustreer om twee redes – die eerste een is dat teen die tyd dat ek hierby uitkom is ek poegaai na die dag se werk en net alles wat gedoen moes word vir die betrokke dag. Die ander frustrasie is die min tyd wat ek het om iets te doen maar ook eintlik nie te doen nie jy weet?
Laas naweek sit ek omtrent die hele Sondag en werk aan die projek. Uiteindelik is ek klaar! Ek weet nie of ek moet lag of huil nie want dis nou so. Skaars 2 of 3 weke ná ek die taak aangepak het, wat so oorweldigend en net TE gevoel het, is dit klaar. Ek weet nie hoe dit moontlik is nie, maar dis klaar.
Word vervolg….
The Pink Feathers – Chapter 1
