“Peek-a-boo”! Ek sien lente speel ‘n speletjie….jy weet die soort wat jy met ‘n baba speel wanneer hulle begin lag en gesigte herken en alles om hulle observeer.
Sy speel weg kruipertjie. Begin so bietjie vir my wys dat sy tog hier rond is. Sy kruip nog weg vir die winter.
Oral is die bewyse dat die winter die boksgeveg gewen het. Bome se blare is af, gras is vaal, plante het skade gekry van ryp en swart ryp…..ons kry selfs sommige oggende gevriesde pype, voëltjiebakke en visdamme….so asof Winter net wil seker maak ons VERSTAAN dat hy hier is met mening.
Maar ek weet dis nie lank nie dan gaan Lente kom en die wêreld begin verkleur. Ek hoor alklaar die voëltjies begin anders sing in die dag. So asof hulle vir Lente roep om saam te kom speel.
Sy wag vir die regte oomblik dan gaan sy haar verfkwas vat en alles weer begin kleur gee. Alles weer herstel na die winter…..
In die tussen tyd gaan ons die laaste van die laastes van die winter maar tog geniet. Al hou ek nie van die winter nie, is daar elemente wat lekker is en waarna ek elke jaar uitsien wanneer die seisoene draai.
Dit lyk nou of die winter se nagevolge onherstelbaar is maar ek weet daar is altyd hoop na ‘n winter. Enige winter. Of dit nou ‘n fisiese winter is of emosionele een.
Die Lente kom en maak voorbrand vir Somer om die ysigheid van die Winter, die uitklophoue se nagevolge te herstel.
Tot dan bly ek warm by die kaggel en onder komberse….met serpe en handskoene.
Ek doen wat ek moet om winter te oorleef. Lente is te mooi om nie elke jaar na uit te sien nie en Somer is nog mooier…..
“Peek-a-boo!!! Where are you? Come out, come out where ever you are!” Roep ek vir Lente….ek is reg as sy reg is…..
