“Peek-a-boo”! Ek sien lente speel ‘n speletjie….jy weet die soort wat jy met ‘n baba speel wanneer hulle begin lag en gesigte herken en alles om hulle observeer.
Sy speel weg kruipertjie. Begin so bietjie vir my wys dat sy tog hier rond is. Sy kruip nog weg vir die winter.
Oral is die bewyse dat die winter die boksgeveg gewen het. Bome se blare is af, gras is vaal, plante het skade gekry van ryp en swart ryp…..ons kry selfs sommige oggende gevriesde pype, voëltjiebakke en visdamme….so asof Winter net wil seker maak ons VERSTAAN dat hy hier is met mening.
Maar ek weet dis nie lank nie dan gaan Lente kom en die wêreld begin verkleur. Ek hoor alklaar die voëltjies begin anders sing in die dag. So asof hulle vir Lente roep om saam te kom speel.
Sy wag vir die regte oomblik dan gaan sy haar verfkwas vat en alles weer begin kleur gee. Alles weer herstel na die winter…..
In die tussen tyd gaan ons die laaste van die laastes van die winter maar tog geniet. Al hou ek nie van die winter nie, is daar elemente wat lekker is en waarna ek elke jaar uitsien wanneer die seisoene draai.
Dit lyk nou of die winter se nagevolge onherstelbaar is maar ek weet daar is altyd hoop na ‘n winter. Enige winter. Of dit nou ‘n fisiese winter is of emosionele een.
Die Lente kom en maak voorbrand vir Somer om die ysigheid van die Winter, die uitklophoue se nagevolge te herstel.
Tot dan bly ek warm by die kaggel en onder komberse….met serpe en handskoene.
Ek doen wat ek moet om winter te oorleef. Lente is te mooi om nie elke jaar na uit te sien nie en Somer is nog mooier…..
“Peek-a-boo!!! Where are you? Come out, come out where ever you are!” Roep ek vir Lente….ek is reg as sy reg is…..
Vanoggend toe ek stort, toe dink ek steeds aan die siekte wat mense wat bergklim kry. Ja, ek het vir 2 dae met dit in my kop rondgeloop.
Nou ja, die antwoord het na my toe gekom. Dis “altitude sickness”. Ek het natuurlik in my geheue se vermoë getwyfel, want dit het so ordinêr en plat geklink. Nie so “fêncy” soos wat ek dit in my kop gehad het nie.
Toe gaan google ek maar net om seker te maak, en so waar as wragties, is my geheue toe nou nog wat hy was, en moes ek omverskoning vra dat ek haar betwyfel het. Ek het maar besluit my geheue is ook ‘n vroulike iets omdat ek ‘n vrou is. Net so van die os op die jas “useless” kommentaar.
Goed so toe ek nou daai een opgeklaar het, weet ek dat ek gister geen inskrywing gemaak het oor my vordering van my Mount Everest nie.
Jy sien, my werk ervaar ek nou baie soortgelyk aan bergklim (ek is nou nie ‘n “expert” nie en het nog nooit berg geklim nie) en weet ek sommer dis net een moerawiese “awesome” openbaring van die Here af, want EK kan nie so iets uit my eie self uit meebring nie. Nou ja, laat ek nou nie weer van die spoor af dwaal nie.
So jy sien, na Maandag se oorlogkreet teen my werk aka Mount Everest, het ek hom toe nou nie geklim tot waar ek wou wees Dinsdag nie.
Net soos wanneer mens bergklim, gebeur daar goed wat buite jou beheer is, soos sneeu storms, winde wat waai, reën en so meer. Die storm van die Pandemie waarin ons onsself bevind het ook glad nie vir enige vordering gehelp nie….en moet ons almal dit ook trotseer en deur sien…..
Maandag het die spreekwoordelike wind so erg begin waai dat ek letterlik nie een tree vorentoe kon gee nie en dus glad nie vordering gemaak het nie.
My ervaring van Maandag was dat ek nog by “base camp” was. Ek wou berg klim en toe kom die tegnologie soos ‘n wind wat waai en waai en waai (die wat die koue fronte in waai) en kon ek eintlik nie die vordering maak soos wat ek beplan het nie.
Gister (dis nou Dinsdag) kon ek redelike vordering maak maar weens die vorige dag se vertragings, was die vordering nie na wense nie en het die tyd my gevang. Ek moes noodgedwonge kamp opslaan om te rus vir die nag.
My vordering gister was weereens gehinder deur nog ‘n onbeplande en onvoorsiene weerstoestand (alweer tegnologie) en die keer was almal wat saam met my die berg klim geaffekteer op een of ander manier en dit was bloot omdat ons “router” by die kantoor wat die internet voorsien, nie behoorlik gewerk het nie….
Vanoggend het ek kamp opgepak om verder te klim, en na ons (letterlik) ‘n heerlike onbyt geniet het by die Wimpy, besluit ons toe nou om die tog verder aan te pak.
Die storm van gister was nog nie heeltemal verby nie en het nog 2 ure geduur, langer as wat die weervoorspelling gelyk het.
Maar teen 12 uur vandag het die wind bedaar en het die son weer begin skyn. Ek kon aangaan met my werk. Die ergste van die storm was verby.
Terug agter die tuig het ek nog ‘n laaste paar rukwinde gehad wat my momentum probeer stop het, maar ek het voortgebeur. Die “printers” (die Afrikaans is mos “drukker” maar NIEMAND praat van ‘n “drukker” nie), het nie gewerk nie, moes rekenaars weer af sit en aansit. Die “router” by die tuiskantoor wou ook nie werk nie en díe moes ook af en aangesit word.
Dan is die skootrekenaar (“laptop” soos ons almal maar eintlik praat) stadig en traag om te reageer.
Soos wat al hierdie winde getrotseer word, besef ek eintlik wie en wat verantwoordelik is vir hierdie storms. Ek besef wie probeer ons klim keer.
Net daar en dan bestraf ek ou knopkop (die duiwel as jy gewonder het) en bind sy werke in die Naam van Jesus. So vinnig as wat die storm gekom het, so vinnig bedaar hy ook en werk alles soos wat dit moet en niemand WEET eens daar was ‘n storm of ‘n wind wat gewaai het nie.
Nou soos wat ek die inskrywing maak, dwaal my gedagtes (alweer en soos altyd) na vanoggend se gedagtes en wat ek alles gedink het ek wou neerskryf.
Ek word toe herinner (alweer my “life line” die Heilige Gees wat my altyd help) aan iets wat ek wou tik oor die “altitude sickness”.
Ek verstaan nou en besef nou, soos wat ek terug kyk oor die afgelope paar jare en veral meer onlangs seker die afgelope 5 tot 10 jaar, dat ek gereeld “altitude sickness” ervaar met my werk.
Jy sien ek klim my berg, het hoë verwagtinge en haal nie my daaglikse mylpale nie want ek probeer te gou te vinnig klim.
Dan voel ek die effek van dit, my “altitude sickness” en vat dinge rustiger. Werk en klim my ou bergie wat daar vir my gestel is.
Dan net soos wat ek regtig lekker en sterk voel (want ek het so een goeie nag rus in dalk 7 dae as ek so gelukkig is) dan ooreis ek weer myself en klim weer te vinnig te gou.
So kap ek al aan vir jare. Ek het, al lankal eintlik, ook besef, ek dra onnodige bagasie saam met my en doen te veel wat eintlik geen vordering wys nie.
Kom ek verduidelik – die bagasie wat ek dra is goed wat my terug hou soos om take te verrig wat eintlik glad nie my vordering bevorder en komplementeer nie.
Dis om goed aan te hou doen vir mense wie jy nie in die hande kan kry op enige manier van kommunikasie nie (van telefoonoproepe tot e-posse tot Whatsapp en sms boodskappe) maar ‘n valse verpligting en verantwoordelikheid voel teenoor díe mense.
Die ander ding wat mens terug hou is om aan te hou werk vir mense wat jou nie help om die werk te doen wat hulle vereis nie. Dis nou ‘n tweeledige stelling hier – help in die sin van jou rekening betaal om jou uitgawes te dek en help in die sin van inligting verskaf om die werk klaar te kan maak teen die sperdatums wat gestel is.
Nog iets wat mens terug hou is al die wetgewing. As jy alles self probeer doen en analiseer en verstaan dan gaan jy dit vir seker nie maak nie.
So gaan die lysie aan en so moet ek evalueer met elke ding wat ek het en aanpak en doen en gebruik of dit WEL die REGTE ding is. Gaan ek vordering kan maak of gaan dit my terug hou? Wat is dooie gewig en wat is nodig?
Wat gaan my vir ‘n vlietende oomblik help maar weer net so laat “crash” soos ‘n Bar-One mens laat “crash” en moeg maak?
Ek het geleer dat daar tye is wat jy goed self doen, mense en kliënte is vir wie jy ordentlik en beskaafd “nee” voor sê, personneel aanstel om te help met die werk en iemand betaal om die wetlike aspekte vir jou te verduidelik in opleiding en die “manuals” wat jy nodig het koop en voltooi sodat dit vir jou besigheid werk.
Wanneer ek so terug kyk na my spreekwoordelike werk-berg wat ek begin klim het vandat ek 17 jaar oud was (ja ek het gematrikuleer toe ek 17 was en het eers die April 18 geword na ek ‘n paar maande reeds gewerk het) weet ek daar was goeie tye en slegte tye.
Die slegte tye voel soos die storms wat mens ervaar en die goed wat dooie gewig is wat maak dat jy geforseer word om kamp op te slaan en die ding deur te sien en nie vordering te maak soos beplan nie.
Is die slegte tye waar jy nie vordering maak nie lekker? GLAD NIE!!!
Maar ek weet dat dit nodig is. In hierdie tye word karakter gevorm en lesse geleer. Soms duur lesse. As jy skerp genoeg is, sal jy uit jou foute leer sodat jy nie heeltyd op dieselfde plek vasgevang word en nie vordering maak nie. As jy nie uit jou foute leer en doelbewuste beter besluite neem nie, sal jy stagneer. As jy aanhou om daar te bly gaan die storms van die lewe jou tent, waar jy kamp opgeslaan het, toe waai met sneeu en gaan jy verkluim en nie verder KAN beweeg nie, al probeer jy.
Ons almal het ons berg wat ons moet klim. Dis die lewe. HOE jy dit doen is jou keuse. Met watter hulp jy dit doen is ook jou keuse.
As jy alles uit eie mag probeer doen gaan jy nie noodwendig die vordering maak soos jy moet en beplan nie.
Eers wanneer jy jou berg oorwin het en jou “summit” bereik het, het jy jou doel op aarde bereik. Al die pad boontoe leer jy lesse, help jy mense, word jy gevorm.
Ek kies om die Heilige Gees as my hulp te aanvaar. Soms probeer ek goed self doen maar dan is daar Goddellike ingrypings wat help dat die pad boontoe weer meer vlot verloop en daar vordering gewys word.
Hier is op my berg wat ek elke dag klim. Mag ek altyd Goddellike wysheid hê en ingestel wees om die Heilige Gees ALTYD te HOOR en die REGTE ding te doen.
Dankie Here dat die storms van tegnologie en ander uitdagings my nie sal hinder en terug hou nie. Dankie dat ek elke keer my tent sal opslaan en verder klim en vordering maak. Dankie dat ek alles altyd sal doen tot eer van U naam.
Maandag….nee wag….Sukkeldag. Vandag was weer een van DAAI frustrerende dae….jy sien ons roetine was weer holderstebolder met die dat die skole later geopen het as wat die plan was.
So gisteraand moes ons weer skarrel om almal in die bed te kry. Wag tot almal slaap voor ons kan gaan slaap.
Niemand is moeg teen 10 uur die aand nie, want almal het rondgelê die naweek tot wie weet watter tyd.
Die gevolg? Niemand kan op toe dit opstaan tyd is nie…..nog ‘n nagevolg van die nagevolg se nagevolg? My dag begin later as beplan. Ek kry ‘n onbeplande oproep wat ek moes hanteer en daar val die wiele af.
Spandeer meerderheid van die dag om tegnologie (waaroor niemand beheer het nie “by the way”) te probeer kry om te werk.
Antwoord ander oproepe en eposse tussen in….maar meerderheid van die dag word spandeer om te SUKKEL en daarom dat dit Sukkeldag heet eerder as Maandag.
Gelukkig is elke môre nuut en word mens (gewoonlik) met ‘n helder brein wakker en dan lyk gister se take wat soos berge voor jou lê (Mt. Everest om meer spesifiek te wees) soos ‘n ou molshopie.
Jy sien vandag het vir my gevoel of ek nie fiks genoeg is vir die dag se take nie. Amper of ek siek word van die berg te vinnig klim. Wat noem mens dit nou weer? Daar is ‘n naam vir dit, wat die ouens kry wat die berg klim en hul liggame pas nie aan by die hele gedoente nie. Ag liewe aarde daar ontgaan die “fêncy” woord (waarmee ek baie slimmer voorkom) my nou heeltemal.
Maar ek is seker jy verstaan wat ek bedoel. Baie mense se bergklim planne is daarmee heen a.g.v. van die toestand wat hulle oorval en baie kon nie die taak waarvoor hulle baie lank voorberei, voltooi nie.
Nou ja, ek voel so. Of vandag ‘n totale mislukking was i.t.v. beplanning, werk, net sommer alles oor die algemeen.
Om alles te kroon moes ek ry om my kind te vat vir ‘n haarsny (ja hy is met lang hare skool toe, want, ek kon dit net nie ingepas kry tussen werk, motivering vir selfstudie by die huis, sodat hy net nie agter raak met sy skoolwerk nie, en omdat ons nie langs hulle kon sit en help met skoolwerk nie en alles andersins wat tussen in gebeur nie).
By die “Barber shop” aangekom (die een naby ons huis) vind ons dat hy toegemaak het. Ek staan verbaas en skud my kop. NOG ‘n besigheid wat moes toemaak a.g.v. die pandemie.
NOG mense wat moontlik sonder werk sit. NOG iemand wat “struggle” net om kop bo water te hou.
As ek so daarna kyk dan is my “struggles” aka my Mount Everests wat ek moet klim seker ‘n “walk in the park” in vergelyking met ander mense se “struggles”.
Ons kon, ten spyte van alles wat gebeur, nog ons deure oophou. Ons skuld is op datum, al is die skuld aan ons nou nie altyd so op datum nie. Ons kon kos koop, nuwe klerk aanstel, goedjies doen wat die lewe so bietjie lekkerder maak.
Ten spyte van al die berge wat daagliks voor mens lê, het ons tot hier gekom.
Nou ja, ek verloor alweer my storie hier. So die ryery wat hoogstens 45 min moes neem ontaard in ‘n “vinnige” rit na ons plaaslike inkopiesentrum toe wat toe 2 ure later word.
By die huis gekom, is my dogtertjie op die naat van haar rug besig om TV te kyk soos iemand wat NIKS graad 1 huiswerk het nie.
My seun moet sy leesklassie doen op die rekenaar (om sy oë te oefen) en liewe aarde, is dit nou vir jou ‘n geween en gekners van tande. Van die rekenaarprogram wat nie reg werk nie tot die tannie wat sy spoed te vinnig stel tot die rekenaar wat net nie saam werk nie.
Dis omtrent Klaagliedere of “Moan songs” soos ek daarna verwys.
Dan maak dit Sukkeldag se berg net nog groter. Gelukkig weet ek ons is almal Kaput en gedaan. Gaan vanaand vroeg slaap sodat ons môre se berg wat nie geklim was nie kan klaar klim en nog vordering op Dinsdag se berg maak.
God se genade is groot. Die “joy” kom in die oggend. Al voel ek soos iemand wat ‘n marathon gehardloop het, so seer is my skouers en nek van spanning.
Ek weet met ‘n goeie nag se rus sal die Here vir my moed en krag gee om die nuwe dag met mening aan te pak. Die hele Pandemie deur voel dit al of ek berg na berg na berg versit en klim en sowaar as vet van nou af gaan dit wees om af te Ski eerder as op te klim.
Spreek dit asof dit reeds gebeur het en so sal dit wees. Pasop môre, want vir jou gaan ek “tackle” dat jy lê…..Mount Everest vir JOU gaan ek uitklim en oorwin môre!
W A T C H T H I S S P A C E!!
Ek is seker ek kan môre een van daai denkbeeldige oorwinningsfoto’s plaas.
Jy weet die een in die snoesige sneeupakkie, sonbrille vir die helder sneeu, hand omhoog met die vuis gebal in oorwinning, rooi wange en neus van die koue wat jy trotseer het.
Daai een wil ek môre opsit. Die een van oorwinning. En nie net môre nie maar elke dag hierna.
Vrydagmiddag kyk en luister ek na die video wat Gretha Wiid gedeel het, wat haar dogter op sosiale media geplaas het.
Ek kyk normaalweg nie video’s op Facebook nie, maar dit wat sy saam met dit getik het, het my aandag getrek.
Ek kyk en luister en is verstom oor die wysheid waarmee die jong dame praat en haar interpretasie deel oor ‘n spesifieke stuk in die Ou Testament.
Onmiddellik vat die Heilige Gees my na skrif in die Bybel in Handelinge 2:17-21 wat sê dat in die laaste dae jong mense sal profeteer en visioene hê….
Ek hou aan dink en besef net meer en meer dat die woord besig is om tot vervulling te kom. Dat Jesus se koms naby is.
Die Here is besig om oral oor mense strategies op te rig en verskeie platforms word gebruik om Sy woord te deel sodat almal kan hoor en die saad gesaai word.
Haar boodskap tref my diep en ek besef dat daar soveel waarheid in steek. Ons moet nie gekul word deur die duiwel nie. Ons moet onthou dat hy ook die woord ken en weet as ons besluite moet neem.
Verder voel ek dat ons moet ook HOOR as God met ons praat, al is dit mense wat jonger is as ons. Die Here gebruik oral oor mense om boodskappe en antwoorde deur te kry na ons toe.
Ons moet net luister en moet nie dat trots in die pad staan vir ‘n Goddellike antwoord nie….ons moet wel bid vir bevestiging en ook nie sommer enige iets aanvaar as van God af nie….want die woord sê ook dat daar verskeie vals profete sal wees…..
So ‘n fyn lyn en een wat ek die Here altyd vertrou om die regte ding te laat gebeur….
So kom ek brei so bietjie uit oor gisteraand of vanoggend vroeg se inskrywing – jy weet nie wat jy nie weet nie.
Kom ek gebruik ‘n eenvoudige voorbeeld.
Jou kleuter wil self tee maak met kookwater. Nou as volwassenes weet ons mos nou al dat ‘n kleuter nie bevoeg is om alleen en sonder toesig met kookwater te werk nie. Ek wil amper so ver gaan as om te sê selfs onder toesig moet hulle nie met kookwater werk nie.
Maar dit daar gelaat.
So jou kleuter weet nie wat sy nie weet nie. Sy weet nie dat sy nie met kookwater moet werk nie. As ‘n ouer gaan mens mos nie haar veroordeel en vertel hoe jy dit sou doen nie en hoe kan sy nie dit WEET nie? Nee, ons hanteer dit mos soos ‘n ouer dit doen. Ons leer haar mooi en vertel vir haar hoe die kookwater haar baie eina kan brand en dat sy dan salfies gaan moet kry as dit gebeur, en so meer.
Is ek reg as ek dit so verduidelik?
So my kleuter het nie geweet wat sy nie weet nie. En ek het haar nie veroordeel nie.
Kom ek gebruik ‘n ander voorbeeld. Iemand wat jy ken, was die glase en bekers, maar sit dit nie onderstebo sodat al die water wat binne is kan uitloop en hy kan “drip dry” nie. Want niemand het die persoon geleer om dit anders te doen nie.
Die persoon het dalk gefrustreerd geraak met die afdrooglap wat so gou papnat word van afdroog, maar omdat die kennis beperk is, het die persoon net aangegaan want daar was nie ‘n ander oplossing vir die probleem nie. Niemand het die persoon anders geleer nie.
Maar nou kom iemand anders en veroordeel die persoon as onbevoeg, want, hoekom sit hy of sy nie die glase en bekers onderstebo om te “drip dry” nie?
Jy sien, die een wat die glase gewas het, weet nie wat hy/sy nie weet nie. Hy/sy weet nie om die glase en bekers om te draai nie.
Tog word die persoon geoordeel op dit wat hy/sy gedoen het en geen kennis noodwendig oor beskik nie.
Jy weet nie wat jy nie weet nie maar tog word jy op elke daad wat jy doen geoordeel….?♀️ of so voel dit soms….
Oordeel is ook nie vir ons beskore nie, in sekere opsigte. Vir skool/ leer of werksdoeleindes moet mens dit soms doen om bevoegdheid te meet en as iemand weet hoe om iets te doen (en opleiding of raad ontvang het oor hoe om dit anders of beter te doen) en hulle word daarop getoets moet jy oordeel of hulle dit reg of verkeerd doen…maar nie elke daad in die lewe is eintlik onderhewig aan ‘n kritiese oog nie…of is dit?
Die wind loei om die hoeke….Die winter deel uitklop-hou na uitklop-hou uit. Herfs staan lankal nie meer ‘n kans teen die koue nie.
Elke keer as ek die wind hoor waai, kyk ek vir die boom buite ons venster waar ons sit en werk by die huis. Die boom sonder blare getuig woordeloos van die seisoen waarin ons onsself bevind….
Dit voel of ons op Ysbeerpoort woon so koud is dit, nie Skeerpoort nie.
Dis snerpend koud. Oral lees jy van mense wat foto’s oplaai van hoe koud dit vanoggend was.
Die sprake van die koue front wat ons vandag gaan tref word noukeurig deur my bestudeer vroegerig in die week al. Ek kyk na die “app” op my foon en hy getuig dit gaan minus iets wees vanoggend.
Ek gee ons personneel die keuse om van die huis af te werk a.g.v. die koue. Ons kantoor is ongelooflik koud en ons kan nie veel doen om hom warm te kry nie. Almal verkluim waar hulle sit en werk, selfs ons by ons huis.
My man begin lag vir my. “Is jy besig om voorbereiding te tref vir ‘n tornado wat oppad is?” Vra hy my, na ek by myself prewel dat ons vanaand (dis nou gisteraand) moet bad en genoeg water in die ketel tap vir koffie in die oggend, want die pype gaan weer gevries wees.
Ek kyk snaaks na hom. Hy lag vir my. “Jy stuur personneel huis toe, wil bad vanaand. Liewe aarde, dis NET winter.”
Ek begin lag. Ek besef hoe belaglik ek klink. Maar dis koud. Hy lees vanoggend van die “polar air” wat inwaai van Antarktika af. Nee wat dis so 2 grade weg van ysbere in die strate sien….ek VOEL Antarktika in die wind. Dis nie ‘n wolhaarstorie wat hy gelees het nie ?
Ek sit en werk met my voete in ‘n kussing wat dit warm hou (wat werk “by the way” en as jy gewonder het), kombers om my lyf gedraai soos ‘n ek-weet-nie-wat-nie, vingerlose handskoene aan, warm watersakkie op my skoot, japon aan.
My suster het onlangs Riversdal toe getrek met haar gesin (soos in die afgelope naweek se onlangs) en ek sien op Facebook hoe sy foto’s opsit van die berge en sneeuwolke wat laag hang.
My gedagtes dwaal na haar nuwe omgewing. Hoe hulle seker nou elke winter sneeu gaan sien en net ‘n ander leefstyl gaan beleef. Hoe gelukkig hulle gaan wees. Hoe dankbaar ek is dat dit Riversdal is en nie iewers ver oorsee nie, want dan kan ons ten minste nog af en toe kuier wanneer die geleentheid homself voordoen….
My gedagtes stop hier en ek is terug by die huis – ons maak reg om vir vriende te gaan kuier want die vrou (dit klink so onpersoonlik – ons vriendin eerder) verjaar vandag en ons het onsself genooi vir koffie en koek (want ons kan).
Ek trek amper my japon aan bo oor my klere, wik en weeg om pantoffels ook aan te trek….ek maak hardop ‘n grappie met my man daaroor en ons giggel lekker. Ek besluit maar om nie my winter-paranoia verder as ons huis en kantoor te neem nie.
Ons trek nog ‘n ietsie aan om ‘n deeltjie van die lyf warmer te maak.
Soos wat ons uit stap kar toe, gryp ek my kombers waarin ek myself toewikkel as ek werk.
‘n Klein stukkie paranoia gaan tog maar saam met my uit….ek gaan kuier met my eie kombers….
Ek kyk weer ‘n laaste oomblik vir die boom sonder blare en weet oor 2 maande of so is dit weer warmer en dan hoef ons nie meer ons winter-paranoia oral saam met ons rond te dra nie…..
“Rainbow nation”. Die woorde trippel, huppel en speel omtrent rond vir ‘n dag of 2 al…..Dis mos hoe ons van Suid-Afrika praat. As die “rainbow nation”.
Ek dink so bietjie na oor dit en my gedagtes gaan terug na die belofte in die bybel aan Noag toe God die reënboog gestuur het…..dit laat my regtig dink of ons in Suid-Afrika nie ‘n spesiale verbond en belofte met die Here het nie….die dat ons die “rainbow nation” heet.
Ek weet natuurlik gaan dit oor al die kulture maar ek voel tog daar is so bietjie meriete in die woord “rainbow” en God se beloftes van die bybel….
Na die afgelope week se onluste en plundering wat geisoleerd plaasgevind het in SA, was ons geskok dat mense so iets kan doen sonder om te blik of te bloos.
Dan kom die volgende onsekerheid – die sekuriteit oor kos. Gaan ons nog kos kan kry? Oral oor hoor ons van mense wat weer “panic buy” soos laas jaar net voor die “hard lockdown” begin het.
Ons kry videos van mense wat in KZN vir kilometers in rye staan om kos te koop. Hoor hul word beperk op 20 items.
Ek dink by myself, het ek al ooit net 20 items gekoop? Hoe kies jy watter 20 goed jy nodig het as daar 100 goed in jou huis klaar is?
Vir een maaltyd gebruik mens seker 20 goed. Water, rys, sout, vleis, groente, slaai (wat uit hoeveel ookal bestanddele bestaan – seker 5 of 10 afhangend van WAT alles ingaan….dalk nog ‘n sousie of ‘n spesery….dalk nog ‘n sappie daarby….
Vir ‘n vlietende oomblik Donderdag wil-wil paniek my oorrompel soos ‘n golf jou voete onder jou uitslaan op die strand.
Ek huil alleen in die badkamer. Probeer kalm bly terwille van die kinders. Gaan huil vir ‘n oomblik op my man se skouer. Vertel hom hoe ek uit “freak”.
Hoe ek voel in my Gees die Here maak my kalm en sê vir my ek moet nie ook saam “panic buy” nie. Ek sou in elkgeval nie kon nie want vir dit het jy geld en plek in jou vrieskas nodig. Iets wat ek nie oormaat van het nie.
Ons vrieskas se spasie is voldoende om vleis en brood en ander bevrore items te stoor vir ‘n maand of so, afhangend van wat ons alles koop en wat ons alles eet. Maar ek het nie plek om 6 maande se voorraad te gaan koop nie. Want ek neem aan dis wat mense doen as hul “panic buy”.
Ek wou die Donderdag ry om goed te kry wat klaar is maar besluit ek gaan dit los. Net nou oorval en oorrompel die paniek my en koop ek onnodige goed waarvoor daar nie plek of geld is nie….
Ek begin kalmer voel. Probeer fokus op werk. Dis moeilik. Want ons “home school” alweer. Net nou die dag sê ek NOOIT weer nie en kyk, hier is ons nou. Die keer los ek my kinders. Hulle moet self-studie doen. Graad 1 en graad 6 moet hulself leer. As hul iets nie verstaan nie kom vra hulle en as ons nie tyd het om te help nie moet dit maar gelos word tot hul terug gaan sodat juffrou kan opvang en verduidelik.
Baie mense wonder seker HOE KAN JY JOU KINDERS LOS MET SKOOLWERK? Die antwoord is interessant. Want, 1 kwartaal se vol “homeschooling”, klas gee, goed verduidelik het sy tol begin eis op ons werk.
Vir my voel dit of die wiele afval. Admin raak agter. Goed word ingedien maar nie gefaktureer nie. Dis nou ‘n gemors. Want hoe moet ons eet en goed betaal as die mense vir wie ons die werk doen nie weet HOEVEEL hulle jou moet betaal vir die diens wat jy gelewer het nie. En nuwe goed kom in, want die lewe gaan aan wat sperdatums en indienings by owerhede aanbetref….?♀️
Elkgeval, dit daar gelaat. Dis nie die punt wat ek wil maak nie en dwaal alweer van die punt af.
Na die week se onluste het ek soveel “feel good” oomblikke op FB beleef. Video’s wat gedeel word. Mense wat God eer en sing in winkels, parkeerarea’s van hospitale.
Gemeenskappe wat saam werk om die winkels te beskerm. Verskillende rasse staan saam, veg wat reg is.
Ek maak ‘n aanmerking op my persoonlike blad oor afbrekekende kommentaar oor SA en dat mense nie moet fokus op die negatiewe nie maar eerder op die positiewe moet fokus. Oud Suid-Afrikaners wat hul verligting hardop uiter oor die feit dat hulle uit SA is en dat DIT die rede was hoekom hul opgepak het.
Ek kry “attitude” van mense wat jare gelede besluit het om hulself te ontwortel uit SA uit en in ander plekke gaan bly. Hulle voel “offended” na my kommentaar glad nie gemik was op hulle nie en ook nie oor hul wat immigreer het nie, maar eerder oor die negatiwiteit wat gespreek word oor SA.
Kyk dis elke ou se keuse om te doen wat hul voel reg is vir hul gesinne. Daaroor kan ek nie oordeel nie want ons neem self besluite wat ander mense laat frons. En dis glad nie waaroor dit gaan nie.
Laat ek dalk so van ‘n ander hoek af verduidelik….voor daar nog misverstande is.
Watter verskil is daar tussen twee mense? Die een breek fisies goed af, steel, en so meer. Die ander een spreek dood met sy tong. So hy of sy breek geestelik goed af.
Ek dink nie daar is ‘n verskil nie. Omdat ons nie die geestelike kan sien soos die fisiese nie, voel dit vir ons “ok” om negatief te praat oor ons land.
Om negatief te wees oor alles wat aan die gang is. Om aanmerkings te maak van “Dis mos nou tipies”.
Niemand van ons is gelukkig met dit wat gebeur het nie MAAR ons kies om te fokus op God. Negatiwiteit kom van die duiwel af. Vrees kom van die duiwel af. Enige iets wat afbreek kom van die duiwel af.
God voorsien altyd. Ja, slegte goed gebeur met goeie mense en ons verstaan nie altyd hoekom nie. Ek dink ook nie ons moet probeer verstaan nie. Net op God vertrou.
God is alles wat goed en mooi is al is dit chaos om ons. Al woed die vuur. Dink aan Daniël en sy vriende en wat hulle alles moes deurmaak. Binne in alles was God daar en het Hy hulle beskerm.
Ek is trots om te sê ek is ‘n Suid-Afrikaner. Deel van die “rainbow nation”. Ek was nog meer trots en dankbaar toe ek sien hoe verskillende rasse saam staan en dit ‘n geveg tussen goed en sleg word. Nie tussen enige iets anders nie. Ek sê steeds, wees stil want God veg die geveg vir jou.
Dan hoor ek ‘n liedjie “Smile” deur Sidewalk Prophets. Ek kies altyd “joy”. Dit lyk nie altyd so nie en soms is mens so bietjie negatief. Maar dan kom die “joy” weer….jy moet dit net kry en toelaat om in jou lewe te werk…..
“There’s always a reason to always choose joy” dans nou in my gedagtes en ek kan nie help om saam te neurie en sing nie…..
So vandag is die dag. Die dag waarop sy vir ewig weg is. Ek het gedink ek wou niks post nie net foto’s. Toe besluit ek om maar tog iets te sê. Om dit van my hart af te kry.
So vanoggend het goed begin. Toe begin die gesprek met my man oor my post van gister. Hy vertel my dat hy jammer is dat hy nie die situasie anders hanteer het destyds nie. Dat hy nie vir die kliënt gevra het vir spasie nie. Dat ek net oor als kan kom en dan weer alles hervat.
Maar jy sien, die ding is, maak nie saak hoeveel keer iemand wat glad nie verantwoordelik is vir die situasie jammer sê nie, maak dit niks wat gebeur het beter nie.
Dit is wat dit is. Sy is weg. Vir altyd. Sal nooit weer haar stem hoor nie. Sy bly steeds vir my soos iemand wat nooit bestaan het nie en ek voel steeds soos ‘n buitestaander wat my eie lewe toekyk op ‘n film maar nie daar is nie.
Ek voel afgestomp. Moeg om te huil en hartseer te wees want vet weet dit help niemand niks. Dit maak eintlik in teendeel alles net moeiliker vir almal om my.
Ek redeneer dat ek so voel omdat my brein deur trauma is en goed uitsny sodat ek net kan “cope”. “Fake it till you make it” soos die Engelse sê.
Dis dalk ook hoekom ek, dit waarmee die Here my geseën het, om te kan voorsien, so verafsku? Ek voel dit wat kos op die tafel sit het gesteel by my en steel steeds.
Die mense vir wie jy jou afsloop, goed indien, werk voor doen, nagte deur werk en dan betaal hulle jou nie. En het die “ordasity” om “demands” te gee oor wanneer goed moet klaar wees al wag jy soms vir hulle vir goed.
Ek voel ek mis uit op tyd wat ek nooit weer sal terugkry nie. Stel slegte voorbeeld vir my kinders. Laat hulle bekommerd kom vra of hulle iets kan doen omdat dit klink of daar fout is met mamma. Haar stem klink huilerig.
Die geringste irritasie en goed wat ons nie kan reg kry nie en sukkel met werk en net omstandighede waarin ons nou is, ontlont reaksie by my wat ek seker is die Here nie wil hê vir my nie.
Díe dag moet eintlik net nog ‘n dag word vir my. Sonder onthou en sonder hartseer. Ek is seker dan sal dit beter wees.
Eintlik wil ek net soos ‘n beer gaan en hiberneer in die winter sodat ek net nie meer deur hierdie vervlakste emosies HOEF te werk nie. Ek wil net wegkom van myself af. Maak dit sin? Of is ek die enigste een wat so voel?
Ek redeneer met my man oor mense se hartseer. En dat dit eintlik terugkom na ‘n selfsugtige daad toe. Want, ek voel, ek is hartseer omdat sy weg is en omdat sy nie meer tasbaar is hier nie. En eintlik omdat ek so voel is ek in ‘n mate selfsugtig, is ek nie? Want ek wil haar hier hê by my, by ons almal op aarde sodat EK beter kan voel.
Dink ek aan hoe SY gevoel het? Besef ek HOE moeg sy was? HOE seer sy gehad het? Hoe verby die punt van opgee sy dalk was? Hoe lekker dit nou daar is vir haar waar sy is in die Hemel?
Nee, nee en nogmaals nee. Ek dink nie daaraan nie ek dink net aan wat my beter gaan laat voel. Dis my opinie. Maar dit maak nie hartseer verkeerd nie.
Natuurlik gaan mens iemand mis en dit gaan oor watter rede jy die persoon mis….doen dit nie? Sodat jy nie die leemte in jou voel nie of omdat jy net nog eenkeer raad wou vra oor iets wat jy nie meer kan onthou nie….wat is dit? Bietjie van beide dink ek.
Dit is seker ok en natuurlik om die leemte minder leeg te wil laat voel is dit nie? Jy sien, so debateer ek al jaar in en jaar uit met myself hieroor.
Ons redeneer nog verder en besluit dis spyt en verwyt wat mens op hierdie “guilt trip” vat. Jy sien niemand van ons het plek vir Mevrou Spyt-Verwyt nie (vir die wat nie weet nie – gaan lees die inskrywing oor haar op 15 Mei 2021 en wat sy doen en hoe sy jou laat voel dan sal jy beter verstaan).
As jy toelaat om op “guilt trip” na “guilt trip” te gaan dan laat jy eintlik toe in ‘n mate dat die duiwel aanhou steel by jou. Hy steel jou “joy”. Hy steel die hier en die nou. Die tyd wat jy nou het om dinge anders te kan doen met die wat nog oor is saam met jou.
Dit daar gelaat.
So in ‘n paar inskrywings het ek basies die 2 weke opgesom, in ‘n neute dop, en dit wat vir my uitstaan van 4 jaar terug. Jy sien die “gemors” met my brein is, is dat ek ‘n verskriklike goeie geheue het en tydlyne besonders goed kan onthou, datums, eintlik enige iets met syfers onthou ek baie goed. Dis OOK hoekom ek die “somme bedryf” gekies het soos my een swaer altyd grappender-wys daarna verwys.
En DIS hoekom ek elke jaar die winter nog meer verpes as voorheen. Want ek ONTHOU.
En wragties mens onthou altyd die negatiewe. Al is dit in die minderheid, mens ONTHOU net dit meer. Want dit raas die hardste. Of is dit net ek?
Ai daar verloor ek alweer my punt maar ek sal hom nou weer vind. Mmmm as ek dit in twee lyne geskryf het sou dit die eerste twee sinne van my gedig gewees het….”I am ‘n poet and did not even know it.” ?
Daar is darem humor in alles maar vet weet hoekom moet sommige dae moeiliker wees as ander dae?
Ah daar het ek my punt weer…..die week tussen die dood en die begrafnis/roudiens. Dit het ook “weird” gevoel. Gaan sien die pastoor, besluit op liedjies. Probeer nog al die vervlakste pad almal “happy” hou wat werk aanbetref. Kry sommige goed uitgeskuif en ander nie…..
Tussen die 3 van ons moet ons besluit op ALLES. Ek neem nie regtig deel aan die decor besluite nie want ek dink nie eens ek het geweet van alles nie. Dit het so bietjie soos ‘n “blur” gevoel….
Ek help waar ek kan met wat ek kan tussen alles deur. Sommige take gaan weer terug na die een wat dit uitgedeel het omdat dit net soos CHAOS om my voel met alles en almal wat hul pond vleis eis by my.
Jy sou nie sê as jy na my kyk dat daar hompe uit my gehap is deur almal nie want ek is nie maerder nie ?? Die diens loop goed af, ek lig my hande na bo wanneer daar “praise” en “worship” musiek gespeel word. Die mense dink seker ek is mal. My ma is dood, hoe kan ek dit doen? Maar ek los hulle AS iemand gewonder het. Want miskien is dit ook net my “imagination” dat mense vir my frons.
My pa maak ‘n hout kruis, ander vriendin van die familie maak dit vol vetplantrosies en mooi pêreltjies en goetertjies…..dit lyk “stunning” as iets “stunning” mag lyk vir ‘n roudiens.
Iemand bring ‘n “gorgeous” bos blomme daaraan. Ek verwonder my net hoe mooi als lyk. Hoe vreemd dit is dat sy dit nooit sal sien nie. Wonder alweer hoekom mense so baie moeite doen as iemand dood is? Ek weet nie of ek dit wil hê as ek weg is nie. “But then again” ek gaan nie weet nie so maak dit saak?
Ek wonder net oor so baie goed….
Wanneer maak tyd dit regtig beter? Eendag as ek 70 is? Vet weet ek hoop nie so nie want dan beteken dit ek moet vir nog 30 jaar so voel. En ek wil nie!!!
Ek los jou wat lees met my Facebook “post” van 4 jaar gelede en ook ‘n liedjie “Scars in Heaven” deur Casting Crowns wat die week skielik sy opwagting op Spotify gemaak het….en so paar foto’s van die roudiens….
“It is what it is”, hoor ek in my gedagtes. “Deal with it and move on.”
Nou ja hier is op “moving on”. Weet nie of ek dit regkry nie maar dis maar makliker om nie daaraan te dink nie en dat dit maar net nog ‘n dag word…..
Dinsdag 11 Julie 2017. Die oproep wat niemand verwag het nie. Die ontvangsdame van ons kantoor wat verwoedelik probeer om ons in die hande te kry. “Missed calls” op beide my en my man se fone van die kantoor en my sussie af.
Ons is in ‘n vergadering. Fone op “silent” want ons moet fokus op dit wat ons moet doen in die vergadering.
Ek kry die nuus en is ALWEER deurmekaar (dit gebeur lyk my baie ?). My sussie praat iets van my ma is deurmekaar en weet nie waar sy haarself bevind nie… ons moet kom. Hulle moet MRI doen en wag tot ons daar is want hulle weet nie hoe haar liggaam gaan reageer nie en net nou gaan sy dood en ek kon nie groet nie.
Ons bedink eers planne hoe om my man by die kantoor te kry sodat hy kan werk en ek Pta toe kan ry maar besluit om maar tog saam deur te gaan. Dankie tog ons het.
Daar aangekom is die “deurmekaar” nie “confusion” en “disoriented” soos ek gedink het nie. Dis toe al die pad ‘n koma waarin my ma verval het.
Ek het altyd gewonder hoe dit is maar niemand geken wat dit vir my kon beskryf nie. Dit “suck” laat ek jou vertel. Sy lê daar en lyk of sy slaap en jy praat en jy weet nie of sy jou hoor nie.
Dinsdag was sy baie onrustig en het baie gekreun en probeer iets “fight” en dan weer rustig geraak. Dit was “weird”.
Met die MRI staan ek en kyk my oudste suster toe met die grootste bewondering. Haar “nurse” instinkte skop in. Sy is kalm. Professioneel. Met haar goed op die skouers, sterretjies en “stuff” wat rang aandui in haar uniform neem sy beheer van die situasie.
Sy hou my ma se hand vas. Praat kalm met haar. Doen alles soos ‘n opgeleide sister (nie “nurse” nie want ‘n “nurse” is nie dieselfde as ‘n sister nie as jy gewonder het) met jare se ondervinding en ervaring.
Sy raak nie eenkeer histeries nie. Bly kalm.
MRI word gedoen, ons is heeldag by die hospitaal. Kom eers 8 uur of iets belaglik by die huis. Genadiglik kon die kinders by skoonma bly die middag.
Ons eet KFC. Ek werk want die state moet klaar. Die kliënt wag. Paar keer gebel terwyl ek by die hospitaal was. Nie gevoel of hulle eintlik verstaan en menslikheid het teenoor die situasie nie.
15 min voor ek klaar is hoor ek ‘n gegil en gehuil. My man raas. My 3 jarige het haar kop oop geval.
Ek vries. Ek weet nie wat om te doen nie. Ek bel die “nurse” in die familie wakker. Deur die slaap vertel my suster my om drukking met ‘n skoon handdoek op te sit. Sy lê die klem op SKOON.
Ons jaag deur hospitaal toe. Sy moet steke kry. Ek gooi amper op soos die naald buig teen haar skedel. Klou verwoedelik vas aan haar om haar stil te hou. Die “fiesty mouse” baklei teen die dokter en die steke. Hulle is in.
Ons kom iets soos 1 uur die oggend by die huis.
In die hele proses is ek besig met ‘n SAICA kantoor besoek ook nog bo op alles. Oudit wat die volgende week moet begin. State wat moet klaar maar ek wag vir inligting wat ek net nie kry nie. Maar druk word geplaas.
So gaan die week verby en ek is op en af Pretoria toe en terug. Gee vir my klerk klomp goed om te doen vir die state wat moet klaar. Gooi haar, nee wag, stamp met “force” haar in die tsunami golwe van berekeninge in want die goed moet klaar en ek moet Pta toe.
Teen Donderdag is ek moeg en sê dis klaar. Ek ry nie weer nie. Dit help niks nie. Ek kan nie haar so sien lê nie. Kan nie lappies op die lyf sit vir die koors wat wil oorneem nie. Kan nie roompies vryf nie.
Ek sê vir almal ek sal hul koffie, cokes, tjoklits en kos bestellings aandra. Ek sal so ondersteun maar om haar so te sien is uitmergelend.
Vanuit alle oorde die Vrydag kom daar hulp. Mense daag net op en sit en gesels en drink koffie saam my en ondersteun my net. Ander los ons af en sit by haar sodat ons kan eet.
Ek word elke oggend wakker, kyk vir DIE boodskap wat aandui dat sy nie meer hier is nie. Heeltyd gedink sy sou iewers in die vroeë oggend ure sterf. Maar niks….dae kom en gaan. Sleep verby maar gaan ook vinnig terselfde tyd….
Die Donderdagaand jaag ons weer deur want ons dag dis nou so. Sy lyk sleg. Ek gesels met haar speel praise en worship. Kry reaksie maar is so oorweldig ek weet nie wat om te gesels nie.
Toe vang my oog die klip. Die wit klip op haar bedkassie. Ek lees die skrif. Wow. So uit die hemel uit….ek wonder wie dit daar gesit het….vind later uit dis my middel sussie. Ek het nie eens geweet daardie skrif bestaan nie….
Ek sit en kyk vir haar en dink by myself – hoe lank gaan ons nog so sit? Hoeveel dae of weke?
Iemand anders vertel my haar pa was 28 dae in ‘n koma voor hy gesterf het.
Ek bid tot die Here en vertel vir Hom hoe moeg ons is en dat ons nie meer die kan doen nie. Sy lewe maar is lankal weg. Dis ‘n aardige plek om te wees.
Sondag 16 Julie 2017 is haar wedloop op aarde voltooi. In die middag nogal nie in die donkerte van die nag nie. Dis verby. Sy is weg. Vir ewig….tot ons mekaar weer sien in die Hemel maar tot dan voel sy soos ‘n “figment of my imagination”. Asof ek na ‘n fliek gekyk het. Asof sy eintlik nooit hier was nie om mee te begin….
Ek besef dat die minder as ‘n week wat sy in ‘n koma was ‘n absolute seën uit die hemel was en dat God goed was vir ons. En met seën bedoel ek dat Hy ons langer lyding gespaar het en dat ons dankbaar moet wees dit was minder as ‘n week….Sy genade is waarlik groot....
Spring vorentoe – Saterdag 8 Julie 2017. Ons (probeer) beurte maak om te kuier by my ma in die hospitaal sodat sy nie alleen sal wees nie maar dit werk nie so lekker nie want ek bly ver en moet reistyd in ag neem en ‘n drie jarige wat “clingy” raak by tye en ‘n kliënt wat in die middel van groot transaksie is wat druk plaas om goed klaar te maak….
Dit was nog nooit vir my ‘n vreemde verskynsel om op ‘n naweek te werk nie, ook nie as my ma siek was nie. Ek het gedoen wat ek kon en moes, i.t.v. werk, en dan weer probeer tyd maak om by haar te wees en aandag aan kinders te gee en net almal gelukkig te hou.
Daardie naweek was nie anders as vorige ander kere nie….. Ek maak klaar met wat ek moes doen en ry deur hospitaal toe. Genadiglik is Little Company of Mary (of Life Groenkloof soos ons hom nou ken en roep) se onkologie afdeling nie streng met besoektye nie.
Ek kom daar aan vroegmiddag se kant, dink net na middagete. Sy slaap. Ek kyk na haar en dink in my hart dat sy dalk eerder slaap as besoekers nodig het op die stadium.
Sy lyk so oud. Weerloos. Ek voel magteloos want ek kan niks doen as om te sit nie. Ek probeer stil wees om haar nie te pla nie. Kyk maar deur Facebook op my foon (mens kan net soveel FB in my opinie).
Ek weet nie hoe lank ek gesit het nie….sy word wakker. Lyk verbaas om my te sien. Beduie vir my van ‘n Telkom rekening wat sy moet betaal en of ek dit kan doen vir haar.
Ek weet nie wat om te gesels nie. Vra maar hoe dit gaan en hoe sy voel. Praat oor die kinders en allerhande ditjies en datjies. Kan nie regtig die gesprek onthou nie. Ek weet ek het omverskoning gevra dat ek nie vroeër daar was nie. Trek my skouers op -werk- is my antwoord.
Sy knik en sê sy verstaan. Volgende oomblik, uit nêrens uit, sê sy dat sy nie weet hoe ons dit reg kry nie.
“Wat reg kry ma?” Vra ek. Heeltemal deurmekaar want dit pas nie in by waaroor ons gesels het nie.
“Om die druk te hanteer” is haar antwoord. Ek frons. “Druk?” Vra ek.
“Ja druk” bevestig sy. “Jy weet toe ek jonger was, het ons stelselmatig gewoond geraak daaraan. Die druk. Die veranderinge. Maar julle” en sy wys na my “julle moet dit net doen. Net hanteer die druk.”
Ek kyk na haar HEELTEMAL uit die veld geslaan. Waarvan praat ons nou? Wonder ek. Maar ek beaam wat sy sê en die gesprek gaan weer in ‘n ander rigting.
Ek vertel haar dat ek nie Sondag kan kom nie. Die kliënt druk vir die state om klaar te kom, verduidelik ek. Sy knik en sê sy verstaan.
Sondag kom en gaan en ek werk en wees ma en vrou en wat ookal van my verwag word hier by die huis daardie dag. Maandag is ek in ‘n vergadering. Net na die vergadering sien ek my suster het gebel of bel my ek kan nie meer onthou nie.
“Die kanker is terug” hoor ek haar sê. “Oral in haar hele lyf”. Ek frons weer (iets wat ek baie doen as jy vir my gesig kyk met al die lyne tussen my oë).
Ek sê “Dis reg ek sal deurgaan maar eers vanmiddag want ek moet nog ‘n vergadering bywoon. Een wat ek nie kan herskeduleer nie.”
Dis weer die een aan wie se goed ek gewerk het die naweek. Jy sien almal druk. Almal eis hul pond vleis. Ek is in die vergadering en dit kan nie gou genoeg klaar kom nie. Ek knip geselsies kort na die tyd en maak verskoning.
“My ma, kanker versprei en terug” is die rede.
Ek jaag huis toe, tel die kinders op (want ek het niemand om hul by te los nie). Koop my seuntjie (toe ? om met ‘n Lego by Makro sodat hy net in die kar klim en onnodige tyd nie verloor nie.
Jaag by Makro in, soek wat ons soek, koop wat ons moet koop. Maar in die tussen tyd het dit spitsverkeer geword. Ek ry om my pa op te tel by my sussie se huis sodat ons saam kan deurgaan na my ma toe.
Die kinders kla hulle is honger toe ons by my ma is. Hulle sien haar sappies in die yskas en broodjies wat sy nie geëet het nie. Vra vir dit. Ek raas ongeduldig want sy het die kos en sap meer nodig as hulle. Sy is siek.
Sy sit op die bed en lyk weerloos. Sy eet haar sop. Mors op haar ken en kom dit nie agter nie. Vertel my hoe vreemd dit is dat sy nie kan loop nie. “Skielik vanoggend” vertel sy my.
Die kinders is besig. Raas. Maak dit onmoontlik om te fokus op ons gesprek. Ek bly net 45 min en sê ons gaan maar ry want die kinders is oral en hulle ontwrig die hospitaal en ek is bang ek word uitgegooi en verban omdat my kinders besig is.
Min het ek geweet dat dit die laaste wedersydse gesprek sou wees. Die laaste keer dat ek haar wakker en helder sou sien.
“Rewind” na 1 Julie 2017. Dis my ma se 70ste verjaarsdag. Tussen ek en my susters beplan ons ietsie om die groot mylpaal te vier. Toe iewers in die week word dit afgestel, dink omdat sy nie lekker gevoel het nie en toe is dit weer aan vir die vieringe.
Ek gaan doen die oggend my naels. Stop by Woollies vir “butternut” sop want met al die aan af van reëlings kon ek nie by sop maak uitkom nie….nie eens te praat van werk en goed wat moes klaar nie…..
Ons gaan deur na my sussie se huis in Pretoria. Daar aangekom sien ek die decór is reeds uitgesit en gedek en reg gemaak. Lyk heel “fêncy” met swart tafeldoeke, blomme, vetplantrosies, kos, servette en allerhande “grocieries” om dit nie na net nog ‘n ete wat aanmekaar geslaan is te laat lyk nie…..
Ons kuier en gesels. Nie een keer kom een van ons agter dat sy seer het nie. Dat sy pyn het nie.
Ons ry huis toe en ek hoor later by my sussie dat sy die laaste een was om die aand die deur toe te trek voor almal gaan slaap die aand.
Min het ons geweet dat dit die laaste keer sou wees dat ons almal saam as familie sou kuier.
“Fast forward” weer na minder as ‘n week later. Die Vrydag na die 1ste Julie. Die 7de. My ma word weer opgeneem in die hospitaal.
Om die pyn te behandel. Ek is deurmekaar, verstaan nie. Sy het dan so goed gelyk die Saterdag. Niks gekla nie.
Nie te min is sy in die hospitaal en begin die op en af ryery Pretoria toe en terug. Die ritte is uitputtend want die pad word elke keer nog langer as jy ry. Heen en weer. Op en af. Kinders moet na gekyk word so ek is gewoonlik alleen in die kar wanneer my ma in die hospitaal was….
Ek sit elke keer een van Bethel se CD’s op. Sit die musiek kliphard. Veral een liedjie vang my oor elke keer.
Tot vandag toe dink ek terug aan daardie tyd as ek daardie CD hoor…veral op koue dae en in die winter. Mens kan nie anders as dat die musiek jou terug vat in tyd nie….emosies weer ervaar en deur werk…..
Min het ons geweet dat dit die laaste naweek sou wees wat sy wakker was, wat ons sou kon kuier…..
“The only two certainties in life are Death and Taxes.” – Benjamin Franklin.
Hierdie is ‘n “quote” wat my altyd sal by bly. Ek het hom een maal in ‘n fliek gehoor, ek verbeel my dit was “Meet Joe Black” maar ek kan nie onthou nie….
Tot onlangs toe het ek gedink dit was ‘n “movie quote” tot ek dit ander dag gaan “google” het. Toe vertel Google vir my dat Benjamin Franklin dit gesê het.
Toe ek vandag gaan “google” (bloot omdat ek die regte persoon se naam wou kwoteer in vandag se inskrywing) sien ek dat ek toe nou ‘n paar goed verkeerd het gemeet aan Google se standaarde.
Die eerste was dat ek die woorde HEELTEMAL verkeerd gehad het….ek het hom altyd as “Two things in life are certain – Death and Taxes” wat op dieselfde neerkom maar nie die oorspronklike woorde wat geuiter was korrek neerpen nie.
Die ander ding wat ek verkeerd gehad het is dat Mark Twain dit ook gesê het en Google so effens sy eie debat het hieroor soos wat die SKERMGREEP (weer my GROOT Afrikaanse woord) aangeheg getuig.
Hoe dit ookal sy en wie dit ookal eerste geuiter het was reg in my opinie.
Nou wonder jy seker hoekom ek nou oor so ‘n morbiede tema gesels…..
Jy sien die eerste ding – ek werk met een van die “certainties of life” – Belasting. Dag in en dag uit, jaar in en jaar uit. Dis wat ek doen vir ‘n lewe. Ek maak somme en ek vertel vir mense dat die regte ding om te doen is om jou belasting soos ek hom bereken het te betaal.
Dit staan immers in die Bybel dat ons die Keiser moet betaal wat hom toekom. Baie mense het al ‘n verwronge verdraaïng (spelling???) van die Bybel teks gemaak. Baie sal vir jou sê betaal die Keiser wat hom toekom en nie wat hy verdien nie.
Nou ja dis gewoonlik in daardie deel van die gesprek wat ek maar net stilweg glimlag en nie verder redeneer nie want die Bybel leer my ook wanneer en met wie ek moet redeneer….as jy wonder dink ek dit was in Spreuke vervat….ek sal nog daardie vers gaan soek. Maar dit kom daarop neer dat mens nie in ‘n debat met ‘n dwaas betrokke moet raak nie (dis nou wragties my eie interpretasie en nie ‘n verdraaïng van die skrif nie).
Nie te min noudat jy weet wat ek doen elke dag wil ek die ander punt aanraak van die befaamde woorde.
“Death”….die dood is so deel van ons as mense se bestaan…..oral om ons gaan mense dood en deesdae voel dit vir my of daar soveel aan die dood afgestaan word a.g.v. die Covid19 pandemie….
Nou die dood deel gaan nie oor kennisse wat dood is nie. Nie my ouma of oupa of een of ander verlangse oom of tannie nie.
Nee, hier praat ek van my Ma. Jy sien 16 Julie merk die datum wat sy haar resies op aarde voltooi het.
Ek wou al my woorde in hou tot Vrydag toe en vroeg opstaan en my hart uitstort hieroor en net nog ‘n stappie nader aan “oor” dit kom gee….
Maar die woorde en goed begin maal in my kop. Ek het baie om te sê en het besluit ek sal dit opbreek in kleiner inskrywings meer gereeld die week…..
Nou ja, noudat ek dit verduidelik het voel dit of ek vergeet het wat ek eintlik wou sê…..jy sien ek het geweet ek wou dit so gou moontlik neerpen sodat ek nie vergeet nie en dat ek die regte goed vertel wat hier binne in my woed…..
O ja, daar het ek hom nou. My ma wat dood is.
Ek het altyd na ander mense gekyk wie se ouers oorlede is. Gesien hoe hulle “normaal” funksioneer, gesels, grappies maak en nie in ‘n hopie sit en huil die heeltyd nie.
Ek het altyd na hulle gekyk en gewonder HOE DOEN JY DIT???? HOE GAAN JY NET AAN ASOF ALLES OK IS?
Ek onthou so baie en so min van daardie laaste week wat sy in ‘n koma was…..dis die vreemdste gevoel. As ek terug dink aan haar is dit asof sy nooit hier was op aarde nie.
Dis asof ek terug kyk na ‘n fliek wat voor my afspeel waarvan ek die hoofkarakter is en amper niks van my lewe saam met haar kan onthou nie.
Die dag wat ek die oproep gekry het is amper vir my gewees soos daardie tonele in ‘n fliek. Waar alles om die persoon stil word, alles in “slow motion” beweeg. Jy nie weet of jy moet huil of nie. Hoe die trane net vloei. Hoe jou gesig trek van die pyn wat jy in jou hart voel.
Hoe jy nie gou genoeg by die hospitaal kan uitkom nie (hoekom weet ek nie want sy is mos dood???? En ek wil vir seker nie ‘n dooie mens sien as ek dit kan help nie).
Hoe die hospitaal se deure vir een of ander onverklaarbare rede toe was dat niemand dit kan oop kry nie. Hoe jy sit op ‘n stoeltjie en wag en nie weet wat om te doen nie en hoekom jy eintlik daar is nie.
Hoe jy met ‘n vreemde tannie gesels (ek doen dit nog my lewe lank – om met vreemdelinge te gesels) en hoe sy jou vertel dat sy haar “mammie” op ‘n jong ouderdom, iets soos 13, aan die dood afgestaan het.
Hoe jy uiteindelik binne kom en nie weet wat om te doen nie. Die vraag wat in jou kop maal vra “Was it peaceful?” Na al die toetse se tekens gedui het op ‘n bloeiende dood (ek mag verkeerd wees maar dis hoe my sussie dit vir my verduidelik het na sy weereens al die syfers en tellings en “stuff” geinterpreteer het).
Hoe jou pa jou nader trek en sê “Kom kyk. Kom groet vir ma.” Hoe ek staan en dink HOE??? Sy is weg.
Hoe ek om die hoek loer en haar vel kleur sien. Die dood se kleur. Grys groen. Die pienk blommetjie op haar bors. Haar arms bedek deur die lakens.
Hoe ek weer uitgaan en besluit NOOIT WEER NIE. Nie weet of ek daardie besluit sal kan deur voer nie….maar dis hoe ek gevoel het op daardie oomblik…..
Hierdie is ‘n kykie in my lewe….die harseerste hartseer wat ek nog tot op datum beleef het…..hoe ek gevoel het op daardie oomblik. Ek weet nie of almal so voel nie maar dis hoe dit vir my was.
Onwerklik. Iets uit ‘n fliek uit.
Genadiglik ken ek die Skepper en WEET ek dat HY my die krag gee om staande te bly.
Dat dit net Sy genade was en is dat ek hier, amper 4 jaar later, die inskrywing kan maak…..
My nooi is in ‘n nartjie My ouma in kaneel. Daar’s iemand….iemand in anys Daar’s ‘n vrou in elke geur!
Gisteraand terwyl ek aandete voorberei en die kondensmelk met die “mayo” meng vir koolslaai, begin die woorde te dans in my kop.
Bo is die eerste strofe van die baie bekende gedig Sproeireën wat tot vervelens toe op skool ontleed en behandel was….geskryf deur DJ Opperman.
Ek kon op skool nooit gedigte verstaan nie. Kon nooit verstaan HOEKOM moet ons iets wat iemand anders geskryf het verstaan en ontleed nie…..?
Nou om weer terug te kom na die kondensmelk toe. Ek grinnik by myself soos wat ek getempteer is om ‘n happie te proe. My gedagtes dwaal na ‘n vriendin wat ‘n blikkie kondensmelk “opvreet” soos sy dit noem.
Ek kyk na die kondensmelk en val tog maar vir die versoeking….vat ‘n happie…..o liewe hemel die lekker speel rond in my mond. Nog ‘n happie….o jinne nou is dit genoeg….kan nie nog nie. Dis te soet….
Dan dwaal my gedagtes vanoggend verder….nog ‘n vriendin is in koffie en nie in stysel nie (jip dieselfde vriendin).
So begin ek te wonder en my oog vang die skilderytjie wat ek in 2019 vinnig aanmekaar geslaan het omdat my hande iets gesoek het om te doen…..die “handlettering” is nou glad nie iets wat ek op trots is nie, want ek het net geskryf en niks van “handlettering” geweet nie. Maar ek is bly ek kan gereeld na hom kyk, dit wys my elke dag waar ek was met my kuns en is awesome om te sien waar ek nou is en gevorder het!
Terug na die skildery…..2 Korinthiërs 2:15 leer my dat ons ‘n aangename geur moet wees. Dis nogal waar dink ek. Reuke en smake vat mens amper oombliklik terug na die eerste keer wat jy dit geproe of geruik het. Koppel die positiewe en negatiewe van die gebeurtenis wat saam met die reuk en smaak gebeur het….
So begin ek NOG meer dink (onthou nou ek is ‘n “over thinker”) en ek begin te wonder watter geur laat ek na? As iemand nou ‘n “memorial” van my moet skryf, wat sou hulle skryf?
Wat sal my kinders van my onthou? ‘n Mamma wat ALTYD geraas het oor betyds wees, skool werk afhandel, te veel rondlê voor die TV en nie wil gaan bad wanneer dit badtyd is nie?
Wat sal my man onthou? Die vrou wat elke dag amper (ok nie so erg nie) “meltdowns” het oor een of ander wet wat ALWEER in werking tree en ons daaglikse take net NOG langer maak om te kan finaliseer?
Wat sal my vriendinne onthou? En die res van my familie? So dink ek en dink ek hieroor na….ek weet eerlikwaar nie WAT daar van my onthou sal word nie.
Wat ek wel hoop en bid wat hulle van my sal onthou is die positiewe….dat ek lief is vir Jesus en die Here en op enige geleentheid wat ek kan en kry SY naam en woord probeer verkondig…..
Ek dink weer verder….ek kan amper my eie gedig skryf….van mense wat ‘n impak gemaak het in my lewe….dit rym nou glad nie en ons noem dit sommer die “fêncy” term van ‘n gedig wat geen rympatroon het nie (wat ek nou wragties nie kan onthou nie).
My man is in ‘n grappie, My seun hou van ‘n “gamepie”, My dogter is lief vir teken en inkleur, Fudge die hondjie is ‘n snorkie, Carolus die pappagaai eet en praat net. ‘n Vriendin is in kondensmelk, ‘n Ander vriendin staan altyd reg met koffie, gereed om my van kos en stysel te leer. Ander mede “Cross-Fitters” motiveer my wanneer ons oefen, En die stilles luister altyd aandagtig na my gesanik…. Daar is voorwaar iemand spesiaal in elke liewe ding. Groot of klein. Jy moet hom net gaan soek….
Nou ja, ek kan nou nie sê “I am a poet and did not even know it” na my poging bo nie, maar ek glo jy verstaan wat ek bedoel.
Die vraag wat ek wil los by elkeen wat die “post” lees is – watter geur is jy? Wat is die een ding wat almal jou aan sal onthou?
Unprecedented. Daai is nou vir jou ‘n woord wat ek baie gehoor het in 2020. Ek het nie lekker verstaan wat dit beteken nie, toe gaan “google” ek dit maar.
Nou soos wat Mnr. Google-ek-weet-alles getuig, is dit iets wat onbekend is of nog nooit gedoen was tevore nie.
Ek laat dit daar en jaag soos ‘n F1 drywer deur 2020. Stadig om die draaie en volspoed op die “straights”. Soms was daar spoedhobbels wat mens se spoed breek, soos die een kwartaal van “home schooling” (NOOIT weer nie sê ek jou. My kinders moet dan maar self-studie doen of ‘n jaar herhaal maar DAAI mal perd saal ek nie gou weer op nie) of die ander groot spoedhobbel was toe ons geliefde Dora, “my sister from another mister” siek was met Covid.
Sy was ‘n hele maand af om te herstel. En dank die Here Hy het haar genees! Nou ja om terug te kom na my punt toe, 2020 het in ‘n oogwink verby gegaan en ek dink 2021 voel “uit” en het besluit om ook maar die kar op “cruise control” te sit sodat hy ook lekker vinnig sy baan kan klaar maak.
So het ek glad nie weer aan die verskriklike groot woord gedink nie. Maar laas week begin hy in my kop maal….stap draaie soos iemand wat doelbewus ‘n paadjie wil uittrap in die nuwe grasperk….op en af.
Nou ek het al geleer dat as iets so kom kuier en vir my loer dan moet ek ietsie daaroor skryf anders bly hy daar soos ‘n onwelkome gas wat nie sy plek ken nie en almal ontwrig.
Unprecedented. Dis nou ‘n woord. Almal gooi hom rond soos ‘n bal. In elke sin en aanlyn artikel het hy sy opwagting gemaak in 2020. Hy het omtrent ge”score” soos wanneer jy ‘n sokker bal in die net in skop.
Almal dink dit wat nou gebeur is “unprecedented” en in ‘n mate is hulle reg maar ook nie reg nie.
Laat ek verduidelik.
Die is vir seker nie die eerste pandemie wat die wêreld gesien het nie en heelwaarskynlik ook nie die laaste nie.
Die tipe virus is vir seker ‘n “nuwe” ding as ek dit nou so kan noem. Hy maak mense vinniger dood en siek as vliëe gif wat op vliëe gespuit word.
Dis hierdie onsigbare ding waarvan ons wegkruip en probeer verhoed om in kontak mee te kom. Die onsigbare monster met ‘n naam…..
Ander eerstes is dat almal van hul huise af werk, baie infrastrukture is so verander en opgestel dat jy landlyn oproepe van die gemak van jou selfoon kan ontvang en vergader in die gemak van jou slaapklere en japon (kamera’s af natuurlik ?).
Maar dan dink ek daar het soveel ander goed op aarde gebeur wat ons as net “stories” lees. Ek praat natuurlik van die Bybel….
‘n Paar voorbeelde het ook begin kuier in my kop – die tien plae en die Rooisee wat oopgegaan het dat die Israeliete op DROEË sand deur gestap het.
Dis ook “Unprecedented” gebeurtenisse…..ek wonder net HOE LANK die 10 plae geduur het. Dit was sekerlik nie 10 dae nie was dit?? Vir al wat ons weet het die Egiptenare gebukkend gegaan oor “unprecedented” plae vir weke of maande….dankie tog ons het nie in daardie tyd geleef nie….
Sosiale media het nie bestaan nie so daar was seker nie so baie vals nuus en onsekerheid oor wat om te doen nie…..
Dieselfde met die Rooisee wat oopgeskuif het….dink jy hulle het in ‘n uur deur gestap? Glad nie!!! Dit moes dae geneem het….daar was paar MILJOEN mans waarvan die Bybel praat en dan moet jy nog vrouens en kinders by tel…..
So as jy weer die woord “Unprecedented” lees, onthou maar van die ander gebeurtenisse waarvan die Bybel getuig. Dis dalk “unprecedented” vir ons wat tans op aarde is ja, maar nie noodwendig vir die mensdom nie….
Welcome to my blog and online store. All A4 and A5 notebooks as well as mousepads marked down by 15%. Visit the online store on this webpage today to view products available. Dismiss
Manage Cookie Consent
To provide the best experiences, we use technologies like cookies to store and/or access device information. Consenting to these technologies will allow us to process data such as browsing behavior or unique IDs on this site. Not consenting or withdrawing consent, may adversely affect certain features and functions.
Functional
Always active
The technical storage or access is strictly necessary for the legitimate purpose of enabling the use of a specific service explicitly requested by the subscriber or user, or for the sole purpose of carrying out the transmission of a communication over an electronic communications network.
Preferences
The technical storage or access is necessary for the legitimate purpose of storing preferences that are not requested by the subscriber or user.
Statistics
The technical storage or access that is used exclusively for statistical purposes.The technical storage or access that is used exclusively for anonymous statistical purposes. Without a subpoena, voluntary compliance on the part of your Internet Service Provider, or additional records from a third party, information stored or retrieved for this purpose alone cannot usually be used to identify you.
Marketing
The technical storage or access is required to create user profiles to send advertising, or to track the user on a website or across several websites for similar marketing purposes.
