Vir die wat dit gemis het – 12 Mei 2021 se inskrywing het hom beskryf en hoe hy mens laat voel.…
Korporaal Skuldgevoel
Month: June 2021
Die nag is ook belangrik
Nie lank na die son haar arms kom strek het oor die horison nie, het die maan besluit om ook te kom “afshow”. So op ‘n statige manier. Soos wanneer jy mooi aantrek vir ‘n “fêncy” funksie. Jy weet, aandrok, blink juwele, hoë hakskoene….
Die maan het haar romantiese sy kom wys, haar lig helder genoeg geskyn deur die boom se blare. Die bietjie wat nog oor is. Want, onthou jy, die winter is besig met sy boksgeveg en die blare val een na die ander, dag na dag.
Die maan het die wolke om haar gedrapeer, amper soos ‘n bruid se sluier. Sy het die wolke net genoeg kans gegee om haar mooi gesig te wys, net soos wanneer die bruid se sluier gelig word en haar bruidegom haar sien vir die eerste keer daardie spesiale dag….
Soos wat ek vir die maan kyk voel ek ‘n fluistering in my binneste….die Heilige Gees wys vir my dat die Here in die donker is ook. Ons word soms oortuig dat die donker net sleg is….
Die Here het die donker en nag gemaak sodat ons kan rus….met ‘n sagte lig om net genoeg te wys sonder om jou helder wakker te maak as jy sou besluit om op te staan deur die nag.
“Don’t despise the darkness” hoor ek Hom sê. “For He who created the world, the stars and you whom he called by your name even before you were born, created the night so that you may rest. For your flesh is weak and needs the rest. Take it with open hands and make the best of each night too.”
Ek dink ‘n rukkie na oor wat ek gehoor het. Ek hoor en ek verstaan.
Soms wil ek nie gaan slaap nie want ek wil net nie. Ek kan nie vir jou ‘n rede gee oor HOEKOM nie. Ek kan net nie.
Ek is verby moeg maar kan nie slaap nie. Ek weet ek moet….
Ander aande voel die nagte lank. Ek word baie wakker en kyk op die horlosie. Soms verlig as ek sien ek het nog 5 tot 6 ure oor om te slaap. Ander kere verbaas dat ek so uitgerus voel na net 3 ure se slaap.
Ek kyk weer na die maan en weet dis die teken dat dit tyd is om te rus….maak nie saak wat alles nog moes gebeur by die kantoor nie. Maak nie saak wat wat môre gaan gebeur nie.
Op hierdie huidige oomblik is dit die belangrikste ding om te doen – rus wanneer jy moet sodat jy die vreugde van die oggend met ope arms kan ervaar.
Die maan knipoog vir my voor sy weer haar wolkesluier oor haar gooi sodat niemand haar gesig kan sien nie…..
“Rat race”
Rot-resies….nee dit klink net nie dieselfde in Afrikaans nie.
Doodgewone “Rat Race” klink beter. Meer beskrywend sou ek sê.
Die woorde maal al vir lank in my kop rond. Die gejaag na niks. Vir wat? Hoekom? Alles is ‘n gejaag.
Terwyl ek in my hamster wielietjie hardloop, vinnig oppad na nêrens, kyk ek om my. Sien ander mense in hul wielietjies ook vinnig oppad na nêrens. Nie “going no where slowly” nie.
Met die eerste oogopslag lyk die ander mense om jou se wiele beter as joune. Jy verbeel jou dat hy nie ‘n “squeeck” of “tjirrrr” geluid maak nie. Dit lyk vir jou ook of hul wiele nie vashaak nie. Hulle modelle lyk of dit “aircon” in het en eerste klas remme. Dit lyk of hulle met gemak kan stop sonder om hul voortande uit te val of “whip lash” te kry van te vinnig stop.
Maar die realiteit is, ons almal is eintlik op dieselfde plek in ons lewe. Niemand se wiele het “aircon” of “ABS” nie. Niemand kan die spoed stadiger maak sonder om iets prys te gee nie. Almal sin raas….hierdie “tjirr-tjirr-tjirr” heeltyd terwyl jy hardloop.
Dit raas. Dit raak te veel. Dit hou nie op nie. Dit hou net aan. En behoede jou as jy durf ‘n “water break” neem. O nee liewe land jy mag nie! Jy kan nie weg gaan om te rus of batterye te herlaai nie! Jy moet dan teen Maandagoggend 8 uur al gereageer het op die kliënt se epos wat die vorige Vrydagmiddag 4 uur ingekom het.
Wat is fout met jou? Hoekom kan jy dit nie doen nie?
Ons is op verlof maar dan sit en werk ons. Hoekom? Mis uit op behoorlike tyd saam ons kinders. Teen die tyd wat dit aand is, is ons alweer moeg. Te moeg om tyd saam met hulle te spandeer. Leeg want jou eie tenkie is dolleeg.
Jy skraap met die grootste skraper (soos wanneer jy ‘n koek beslag uitskraap) binne in jou tenk en niks. Nie ‘n tritsel iets om te gee nie. Niks. Nothing. Nada. Finito. Gonners. Weg.
Jy gesels met mense. Vra vir hulle of dink hulle dis omdat ons ouer word of is dit omdat tye verander?
Niemand het regtig ‘n antwoord nie.
Ek persoonlik dink dis ons wat meer wysheid het. Besef dat die lewe verby jou gaan en dat Salomo se woorde baie meer waarheid het as wat ons besef. Gejaag na wind. Hy was mos die slimste man op aarde. Niemand voor of na hom sal so slim wees soos hy nie.
Ek wonder hoe oud was hy toe hy Spreuke en Prediker geskryf het?
Vandag stuur iemand vir my ‘n Tik Tok video van Jeremy Camp se een liedjie. Vir my is dit nuut. You tube getuig dat dit al ‘n jaar terug opgelaai is.
Keep me in the moment.
Ek luister die woorde. Kyk die You tube video. Identifiseer met die man wat vir sy pakkie papiere kyk wat met “paper clips” vas is en vol is van “post it notes” met rooi pen gemerk “Due Monday”. Wat nagte deur werk net om voor te kom.
Ja ou, ek verstaan. Alles is “due Monday”. En nie “next Monday” nie. Meer soos “last Monday” gister, in die verlede. “Overdue”.
Ek besef ek is nie die enigste een nie. Miskien is dit die wysheid wat begin inskop? Die moeg word van gejaag na niks.
Ek gaan soek die liedjie op Spotify, merk hom as ‘n gunsteling.
Ek wil hom oor en oor luister. Indrink, nee in week in my gees in. Dat die woorde uit sal drup soos wanneer ‘n spons in water was en jy tel dit op.
Versadig van die woorde. Versadig van God se gees wat vir jou ander planne en ‘n ander uitweg gee.
Iets wat volhoubaar is. Nie die huidige gejaag nie…..die marathon na die eindstreep toe.
Wat dit is weet ek nie. Verandering weet ek is oppad. Hoe weet ek nog minder. Al wat ek weet is “wanneer”.
“Hoe weet jy wanneer?” Vra jy dalk. “Op God se tyd.” Is my antwoord.
“Because God is always terribly on time.”
My gebed is dat dit gou is. Terwyl ons mekaar nog kan geniet as gesin en tyd saam spandeer.
Ek weet die Here antwoord gebede. Altyd op Sy manier en tyd.
Ek weet ook dat Hy my desperaatheid sien en hoor.
Ek hoop nie Hy het al oorpluisies ingesit nie. Om my nie meer te hoor nie want ek is ‘n “Nag bag”…..
Gelukkig ken ek MY God. Hy is nie so nie. Hy is net besig om die laaste voorbereiding te doen sodat alles perfek in plek sal “val” en moeiteloos sal gebeur…..
Sonsopkoms
Die son strek haar arms oor die horison. So asof sy kom vertel hoe lekker die nag was vir haar….
Sy neem haar verfkwas en begin die donker lug inkleur met die mooiste warm skakerings van geel, rooi en oranje.
Niks is oordadig nie, al die skakerings “blend” mooi in. Lyk perfek, mooi.
Dit voel vir my asof sy kom vertel dat al is dit koud en vaal, al is die winter besig om die eerste paar rondtes van die boksgeveg met Herfs te wen, sy steeds hier is om dit op te helder.
Elke sonsopkoms laat my dink aan die bybelvers Ps. 30:6 “want ‘n oomblik is daar in sy toorn, ‘n lewe in sy goedgunstigheid; saans vernag die geween, maar smôrens is daar gejuig.”
The joy ALWAYS comes in the morning.
Altyd.
Ek verstaan nou hoekom.
Die son kom kleur alles in en hang haar kosbare ligbal in die lug vir almal om te sien en te geniet tot dit weer tyd is om te gaan slaap en te rus.
Sy herinner my dat daar vreugde te vind is in elke dag. Altyd.
God se prinses
Gisteraand lees my 7 jarige dogtertjie (ja kan jy glo my baba lees al!) die titel van die boek (foto aangeheg by hierdie inskrywing).
Sy klank hom uit en vra vir hulp met sommige van die woorde. Sy vra toe wat sy gelees het. Ek lees die titel “Bybelstories vir God se klein prinses” weer vir haar.
Sy kyk my met ongeloof aan, sê-vra vir my “Is EK God se klein prinses?”
“Ja!” Antwoord ek haar. “Jy is Sy prinses!”
Sy bly ‘n oomblik stil. Toe raak sy baie opgewonde en sê baie trots “EK is SY prinses!” Sy giggel en spring van geluk.
Ek kyk haar so en dink by myself, DIS hoe opgewonde ONS moet wees om SY kinders genoem te kan word.
Dit het my verbaas, die opgewondenheid en onskuld van ‘n kind. Hoe opgewonde sy kan raak oor ietsie soos dit.
Maar ek dink weer. Hierdie is nie ‘n “ietsie” nie. Dis GROOT.
Dit verdien om die opgewondenheid en gejubel te kry, net soos wat sy oomblikke tevore gemaak het met haar opgewonde dansie….
Ongelukkig, met tyd, word die groot ding in ons lewe, om SY kind genoem te word afgemaak as ‘n ietsie “nice”. “A nice to have” amper wil ek sê.
Ons leef in ‘n wêreld wat nie ewigheidswaarde verstaan of ken nie.
‘n Wêreld waar mense jou getuienis afmaak as iets wat fout is met jou en die boodskap mis. Wat nie saam opgewonde raak as iemand hul hart vir die Here gee nie.
‘n Wêreld wat nie verstaan hoe groot dit is om SY kind genoem te word nie.
‘n Wêreld wat nie verstaan hoe bevoorreg ons is om Hom te ken nie. Om Hom vrylik te kan dien nie. Om wonderwerke te kan beleef al is dit in die geringste dingetjies van ons alledaagse roetines of groot besluite in ons lewens….
Ek sit weer hier met ‘n dankbare hart. Dankbaar dat die Here my kinders vir my geleen het vir my tyd hier op aarde. Dankbaar dat Hy vir my ‘n seun gegee het wat “random facts” opnoem en ken soos wat jy 1+1 ken.
Dankbaar dat hy vir my ‘n huppel reënboog dogtertjie gestuur het.
Beide om my aan Sy goedheid en grootheid te herinner op verskillende maniere.
Dankie Here dat ek U kind genoem kan word! Ek sien al hoe my geesmens huppel en lag van plesier, hoe sy dans met Hom wat haar gemaak het terwyl die reënboog en sonskyn die agtergrond versier en afrond.
Te veel studie ooreis die liggaam
Prediker 12:12 – Die hoogtepunt van die skrifvers onthou ek uit my 1983 se Bybelvertaling. “Te veel studie ooreis die liggaam.”
Toe ek studeer het (graad, honeurs en raadseksamen x2) het ek gereeld die skrif gekwoteer as ek moeg gevoel het en nie meer verder kon of wou leer daardie dag nie.
Ek het grappenderwys dit gereeld vir enige iemand meegedeel wat moeg gelyk het wat studeer het.
Min het ek eintlik besef die waarde aan hierdie skrif. Salomo was voorwaar ‘n wyse man. Net vanoggend dink ek weer aan daardie skrif en hoe dit vir my voel dat dit in die bybel opgeteken is vir ‘n tyd soos die waarin ons nou is.
Al die veranderinge in wetgewing a.g.v. al die onreëlmatighede wat gebeur in hierdie hele wêreld (nie net SA nie) is besig om mense te dreineer. Uit te put. Moeg te maak. Te ooreis.
Ek is seker “Continious Professional Development” of CPD soos ons daarna verwys het nie in die bybel se tyd bestaan nie.
Hoe meer ek daaroor dink hoe meer verstaan ek dit. Die bybelvers nou, nie die CPD nie. Want dit ooreis my….die CPD.
Jy sien ek voel moeg, my liggaam voel ooreis. My brein voel of hy kort sluitings maak die hele tyd. Of hy op die punt is om uit te brand soos wanneer twee elektriese drade aan mekaar raak en brand en saam smelt. So voel my brein. Ek weet nie hoe om dit anders te beskryf nie.
Ek lees oral van Pandemie moegheid en dink dit dra by tot alles. Ons almal is moeg van die pandemie en sukkel met Pandemie moegheid.
Ek is seker jy kan baie onaangename name vir die Pandemie gee….paniek, angs, moegheid en so gaan die lysie aan.
Ek dink dit gaan oor hoe mens dit hanteer.
Terug by CPD. Ek verstaan presies wat Salomo bedoel het met die skrif.
Jy sien, wanneer jy studeer en graad vang en honneurs kry en die titels agter jou naam kan skryf as CA (SA) RA dan stop die studies nie.
As 23 jarige het ek gedink dis verby, klaar en dat ek eindelik ‘n lewe kan begin lei.
Dit was nie heeltemal onwaar nie. Ek HET begin leef. Goed begin doen, nie meer pal agter die boeke gesit en naweke om studeer en slapelose nagte ervaar oor eksamens nie. Nagmerries kry dat ek laat gaan opdaag vir ‘n eksamen of dat ek vir die verkeerde vak leer. Ekonomie leer en dan skryf ek eintlik Rekeningkunde of Belasting.
Maar die studies het anders geword. Ek skryf nie meer eksamens elke keer nie, doen wel paar vrae oor die kursus om die sertifikaat te kry wat bewys ek het die ure gedoen so dit is seker maar klein toetsies maar as ek dit nie slaag nie is dit nie die einde van die wêreld nie. Jy doen hom weer tot jy hom het. Hoef nie maande te wag voor jy weer kan skryf nie.
Tot en met Januarie 2020, was ons CPD vereistes van so ‘n aard dat jy elke 3 jaar 120 ure moes doen waarvan 60 geverifieër moes wees (met ander woorde kursusse en sertifikate). Die ander 60 is indiensopleiding wat jy oplees oor hoe om iets te hanteer.
Iemand sê einde laas jaar vir my dat dit (die hoeveelheid ure wat ons moes doen) die ekwivalent van ‘n Tersiêre diploma was. Die hoeveelheid ure.
Ek was geskok, alles maak sin! Vir jare is ek eintlik besig om diplomas te doen na ek reeds kwalifikasies het en super hard gewerk het om dit te voltooi en besigheid te stig en op te bou….
Die studies moet nou tussen alles deur ingepas word. Werk, besigheid, kinders, huwelik, familie, vriende.
Enige iemand wat kinders het weet dat dit nie daar stop nie. Dis huiswerk, kwaliteit tyd saam spandeer,
entrepreneursdae goed maak, sport dae, gimnastiek, en so gaan daardie lysie aan.
Die ander ding van CPD is dat dit toegepas moet word ook op werk wat jy doen. Maar die snaakse ding is daar is geen memorandum om jou werk en antwoord teen te meet nie.
Dit skep onsekerheid….doen jy die regte ding? Het ek reg onthou? Ander mense doen dit nie so nie….is ek dan verkeerd of weet hulle nie wat hulle doen nie?
Dis hierdie onsekerheid wat jou uitmergel en uitput. Moeg maak.
Dan herinner die Heilige Gees my aan wat Jesus gesê het – “Kom na my toe, almal wat moeg en oorlaai is, Ek gee rus.”
Ek probeer by Jesus se voete rus….alleen kan ek dit nie doen nie. Ek kry dit nie altyd reg nie. Ek laat soms toe dat die onsekerheid my onderkry en moeg maak.
Soos ek in ‘n vorige inskrywing gesê het – ek weet die Heilige Gees sal my herinner en help. Ek moet net vertrou…..
Ek weet dat die Here uitkoms sal gee. Hoe weet ek nie. Maar Hy sal….ek moet net aanhou glo en vertrou….by Sy voete rus en tyd saam Hom spandeer….alles gaan in plek val soos Hy dit bestem het vir my…..ek moet seker maak ek is ingestel om te HOOR wat Hy wil hê ek moet doen…..
Skinder
Juffrou Het-Jy-Gehoor Skinder….sy is ‘n oujong nooi….sy het geen verantwoordelikhede nie en het niks om te doen en haarself besig te hou nie.
Wat sy wel doen om haar dae om te kry, is om storietjies van ander mense oor te vertel vir enige iemand wat ‘n oomblik het om te luister.
Sy lyk ouer as wat sy is en sy vertel vir jou dat sy glad nie rook nie. Sy is ‘n geleentheidsroker en rook NET wanneer sy ‘n skinderstorie oorvertel….wat die heeltyd is so eintlik is sy ‘n kettingroker maar wil dit nie erken nie.
Soms vang jy haar waar sy oor die draadheining hang en met haar buurvrou gesels, met haar japon aan, ‘n “curler” in haar kuif en sigaret in haar hand.
Ander kere is sy netjies aangetrek, jy kan haar deur ‘n ring trek…hakskoene aan, grimering gedoen en sigaret in die hand…..
Sy begin altyd met “Het jy gehoor…..” en dan volg die res van haar storie, gewoonlik negatief en afbrekend (glad nie opbouend nie).
Wanneer sy ‘n skinderstorie oorvertel, gee sy ‘n dramatiese stilte tussen in, trek haar oë amper op skrefies soos wat sy die sigaret trek en die kooltjie vooraan bloedrooi word soos wat sy die rook inasem. Dan vertel sy die hoogte punt van die storie.
Die rook dampe hang om haar, ook so snaakse reuk en groen kleur….dis nie van die sigaret se rook nie. Nee, die dampe om haar kom uit haar woorde uit wat hang in die lug. Jy sien haar woorde wat sy uiter is meer toksies as die sigaret wat sy rook.
Haar stories is gewoonlik halwe feite, hoor-sê derde-handse inligting wat sy by iemand gehoor het wat iemand ken waaroor die storie gaan.
Jy sien haar stories is gewoonlik halwe waarhede wat eintlik maar net leuens is. Sy verlustig haar in ander se smart, swaarkry en vertel met smaak gewoonlik dit oor….sit so ietsie by net om die storie “op te spice”.
Ek hou haar op ‘n afstand dop.
Ek staan lankal nie meer in haar geselskap nie want die rook wat uit haar woorde kom bedwelm jou en trek jou in haar web van leuens en stories in.
Voor jy jou kan kry praat jy saam, kan jy nie wag om die volgende negatiewe storie oor te vertel nie…
Ek kan haar genadiglik vroegtydig identifiseer en myself betyds keer voor ek saam praat….voor my woorde ook toksies word en reuke en groen rook in die lug agterna laat…..
Geluk
Hierdie foto is een wat die meeste gedeel was op sosiale media (volgens my eie informele “survey”). Dit is ook een van die “posts” waarna ek verwys het in my vorige inskrywing.
Ek WEET net hier diep binne in my gees dat die Here besig is met iets GROOT. Hy is besig om mense oral oor op te rig om Sy kinders te help, te stig en te bemoedig.
Die tye waarin ons leef is vir seker eindtye. Of dit nou al die groot verdrukking is waarvan die Bybel praat, die kan ek nou nie bevestig nie.
Al wat ek wel weet is, ons as Christene moet ons getuienisse deel van HOE die Here ons deur ons moeilikste en donkerste tye gedra het. Dit bemoedig mense, stig mense, help mense en vat hulle nader aan God en die plan wat Hy vir ons elkeen het.
Dis ok as jy jou hart deel van jou moeilike tye. Dit help ander mense. Ons hoef regtig nie “pity parties” met blikkies wurms te hou nie. Neem eerder die positiewe uit dit uit, pas dit toe en soek God.
Net vandag kry ons Johannes 15 op ‘n groot bord buite iemand se erf soos wat ons gery het na iemand toe. So asof die Here dit wil skree dat ek kan hoor en net aanhou.
Soos Dory in Finding Dory gesê het – “Just keep swimming, just keep swimming, swimming, swimming….”
Hou aan om aan te hou. Nie “fake it till you make it” soos die wêreld jou leer nie. Hou aan om geanker en gewortel te bly in die wingerd. Daar gaan gesnoei word en dis die “tough times” waardeur ons gaan. Ons is besig om gevorm te word. Sodat ons beter kan word.
Niemand het gesê dit gaan maklik wees nie. Inteendeel in Johannes 15 sê dit dat die wêreld jou gaan verwerp omdat jy Christus kies, so hoekom ontsteld wees as iemand iets van jou nie verstaan nie en kritiseer wat jy doen?
Vul jou met die Lewende water en jy sal nie meer dors hê nie. Eet van die lewende brood en jy sal nie meer honger wees nie.
DOEN Iets!
Oral op Facebook sien ek goed wat mense “post” oor dat dit “ok” is om nie “ok” te wees nie en dat jy nie moet wag vir iets om te gebeur voor jy gelukkig is nie.
Dit laat my weer dink dat alle mense uitdagings het in hul lewens. Sommige dra hul maskers en maak of als “ok” is en kyk jou snaaks aan as jy iets laat val oor hoe jy voel en behoede jou as dit enige kykie in jou eie lewe gee vir ander mense en as dit enigsins lyk of jy ‘n uitdaging beleef met iets.
Ek wonder maar net. “Why is it frowned upon?” Wonder ek in Engels want dit klink net beter in Engels jy weet?
Hoekom laat mense jou sleg voel as jy enigsins deel oor hoe jy voel? Dat jy soms in situasies sukkel met angs? Of dat jy nie van jou werk hou nie? Of dat jy stoei met karakters in situasies wat jou op ‘n sekere manier laat voel oor iets? Hoekom skinder mense oor ander wat sukkel met ‘n uitdaging?
Ek kan dit al hoor….”Het jy gehoor Sannie sukkel met angs EN sy hou nie van haar werk nie? Foei tog, die arme mens. Dink jy sy is ok? Wat dink jy veroorsaak dit? Dink jy sy gebruik ‘n ietsie om haar te help?” En so gaan die storie en bespreking aan….pleks dat mense vir jou bid en ondersteun….
Maar dit laat my dink…. Toe hoor ek nou die dag die liedjie van Matthew West “Do something”. My oor vang die woorde en ek luister aandagtig.
Met so ‘n lekker melodie is dit moeilik om nie saam te sing nie. Ek maak ‘n “screen shot” of SKERMGREEP (dis blykbaar die Afrikaanse woord) van die liedjie en dink ek wil iets hieroor sê op my “blog”.
Ek wag geduldig vir die woorde om in my kop te begin maal en vorm aan te neem. Ek wag om te hoor wat die Here wil hê ek moet sê.
Dan kom dit en borrel uit. Ek besef net al hoe meer (het dit geweet toe ek dit gestig het) dat die “blog” wat ek byhou ‘n bediening is wat besig is om te ontwikkel tot iets wat die Here wil gebruik om mense te help. Want, Hy kies stukkende mense om die stukkende mense in ‘n stukkende wêreld te help.
Hoe dan anders? Hoe kan jy empatie en begrip hê as jy nie self deur so iets gegaan het nie?
Nou as jy die woorde van die liedjie gaan luister sal jy besef dat ons elkeen ‘n verantwoordelikheid het om ‘n verskil en verandering te maak.
Dis wat die Here van ons verwag. Soms moet jy nie net BID vir iets om beter te word nie, jy moet iets DOEN ook. Jy moet nie wag vir die ou langs jou om iets te doen nie. Want hy gaan weer vir die ou langs hom wag en hy vir die een langs hom en so gaan dit aan dat dit opeindig dat NIEMAND iets DOEN nie.
Die doel van my “blog” is om ander wat deur soortgelyke situasies gaan te help, motiveer, stig. Te wys dat ons almal mense is. Ons almal uitdagings het. Is ek perfek? Glad nie! Kry ek altyd alles reg die eerste keer? “Nope!” Nie altyd nie! Dis nie ‘n “pity party” blog nie. Niemand hoef blikkies wurms aan te dra om saam te eet en te huil nie.
Die naam van my “blog” kan eintlik enige iets wees. Uit die pen van ‘n vrou of ma of mens of watter naam jy ookal kan dink.
Dit maak nie saak nie. Wat saak maak is dat die inhoud altyd van so ‘n aard sal wees dat God verheerlik sal word en dat mense sal kan sien dat ek Hom dien en Sy antwoorde soek in my lewe en situasies waarin ek myself bevind.
Ek weet sommer dat die “blog” al klaar besig is om ander mense te help. Al is dit dat hulle kan voel hulle is nie alleen nie. Daar is nie fout met hulle as hulle voel soos hulle voel nie.
Die doel is verder nie om roem of glorie vir myself te skep of te maak nie. Alles wat ek is kom van Hom af wat my gemaak het. Alle eer sal ALTYD na God toe gaan. Dit is lekker en gerusstellend om te hoor dat mense my skryfwerk geniet. Dit help my weer om te weet ek is op die regte pad. Ek doen wat die Here van my verwag. Ek is nie besig om nonsies te tik wat uit myself kom nie.
Alles wat ek tik kom van Hom af. Hy ken dan elke gedagte van my nog voor dit hardop geuiter was.
Ek hoor weer die melodie van die liedjie en begin weer in my kop saam sing….”If not us then whooooo, if not me and you….”
Soos hy sing in die liedjie – ek staan op en ek DOEN iets….nie niks nie…..
Ek hoop ook almal wat die posts lees gaan You Tube die liedjies waaroor ek skryf. Soms lyk die woorde vreemd maar as jy dit saam met die musiek HOOR dan kry dit die lewe wat die Here se Gees in dit blaas…..
Golwe van Angs
Donker blou amper swart golwe woed om my kop. Dit voel of dit my wil verswelg en oorrompel. Die golwe het name – meeste van hulle is verandering in wetgewing, ander is sperdatums, ander is werk, kliënte, vertroue in jou eie vermoë, doen jy te veel werk wat onnodig is, is daar genoeg geld om alles te betaal, hoekom voel dit of jy net werk en werk en net nie voor kom nie, en so gaan die lysie aan en aan.
Oorweldig en angstig is hoe ek voel meeste van die tyd. Kan nie fokus op dit wat belangrik is nie want ek swem en stoei teen die golwe net om kop bo water te hou.
Probeer oorleef. Probeer “cope”. Ek het ‘n “tube” om my lyf wat veronderstel is om my te help en bo te hou. Maar hy is pap. Help nie veel nie. Ek probeer hom opblaas. Dit help maar maak my net nog meer moeg en uitasem.
Ek kyk om my rond om te sien of ek iemand sien. Ek sien my kind hier langs my. Hy kort hulp. Ek kan dan nie eens myself behoorlik help nie. Ek kom tot by hom en trek hom nader, hou hom vas. Probeer lug in sy “tube” blaas. Ek fokus eers op hom. Probeer hom help.
Maar eintlik voel dit of ek niks help nie. Dit voel of ek dit erger maak. Sy golwe wat ander name as myne het (hy is 12 so verandering in wetgewing wil hom nie oorrompel en oorweldig nie maar graad 6 wil wel) wil hom verswelg en ek weet nie hoe om hom te help nie. Hy is anders ge”wire” as ek. Dieselfde in sommige opsigte maar anders.
Die gestoei deur die golwe elke dag maak jou moeg. Maar jy kan nie elke aand behoorlik lekker slaap om uitgerus te voel nie. Dit voel soos “knit one slip one” met my en slaap en om uitgerus te voel. Ek het ongeveer 2 aande per week wat ek regtig lekker slaap en soms is een van die twee aande ook nie so “great” nie.
Ek weet my kind slaap sleg. Ek weet dit beinvloed sy konsentrasie vermoë. Maar ek kan nie iets meer vir hom doen nie. Ek kan nie by hom in sy bed lê nie want dan slaap ek sleg. En as ek sleg slaap dan is dit omtrent chaos. Want als is dan nog meer as een te veel vir my. Ek word knorrig en huilerig en nog meer oorweldig as wat ek reeds voel.
Ek hoor die woorde van die liedjie “Anxious” die ander dag van Sarah Reeves. Ek luister mooi, speel dit weer. Die vrou beskryf die angs so mooi. Dis so waar.
Ek is lankal oor die leuens van die duiwel MAAR dit wat die angs skep is dit wat vir ons voorsien, kos op die tafel sit.
Ek stoei hiermee want dis wat ek MOET doen is dit nie? Is dit nie hoekom die Here my in hierdie plek gesit het nie? Om ‘n verskil te maak nie? Om dinge REG te doen nie? Al beteken dit dat daar snedige aanmerkings my kant toe gegooi gaan word van ons wat dinge op ‘n sekere manier doen wat volgens ander te “veel” is vir besighede (al bars besighede uit hul nate uit en vereis sekere goed i.t.v. wetgewing wat jy MOET doen).
Al moet ek gifpyle aanvaar van mense wat ons fooie bevraagteken, weg stap van ons af en nie betaal nie, nie meer ons oproepe en eposse antwoord as ons bel vir uitstaande geld nie, sarkastiese kommentaar verduur oor hoe ons somme nie sin maak nie of dat ons maar iets moet kom haal in ruil vir uitstaande geld. So gaan die lysie aan en aan en aan.
In die proses probeer ek myself help maar ek sien my kind sukkel. Ek kan nie myself en my kind help op dieselfde tyd nie. Ek voel ek moet iets los sodat ek meer deernis kan hê om my kind te kan beter verstaan en help. Nie heeltyd te raas en baklei nie. Maar ek weet nie hoe nie. Ek kan nie net weg stap van my daaglikse take nie – ek het verantwoordelikhede teenoor personneel, kliënte, onsself vir oorlewing. As ek my kind los is ek ‘n slegte ma.
Al hierdie heen en weer op en af tussen wat ek kan doen om die situasie beter te maak is dreinerend. Ek bly moeg. Sukkel om te fokus. Werk, maar nie effektief nie, voel dit. Die werk word net elke dag meer. Dan wil die een owerheid dit verifieër en dit moet so ingedien word.
Dan verander daardie owerheid hierdie ding wat so ingedien moet word.
Dan besluit iemand, mense, iewers (ek weet nie waar nie) om net NOG ‘n wet in te bring. Want mense is skelm. Nou is daar net NOG ‘n “manual” wat ek een of ander tyd moet doen en weer van gaan vergeet om op datum te hou soos goed verander. Net NOG ‘n “compliance” ding.
Liewe hemel tussen al die wetgewing waaraan mens moet voldoen is daar maar bitter min tyd om die werk te doen wat eintlik die rekeninge betaal.
Ek weet steeds nie watter kant toe nie. Ek weet net ek MOET my oë op Jesus gefokus hou. Hierdie ding waarin ek is sal verby gaan. Of sal dit? “This too shall pass” is iets wat ek gereeld vir myself sê van jongs af.
Maar dit begin voel ek jok vir myself. Want net soos wat die een ding verby is kom die volgende ding. As ons net deur Januarie is moet ons net deur Februarie kom en so gaan dit aan en aan. Ek bevraagteken gereeld wat die doel van alles is. Is alles die moeite wêrd?
Ek het nie die antwoorde nie. Ek bid dat die Here my sal kalm maak sodat ek die res van my gesin kan help sodat ons almal minder angs daagliks ervaar. Die lewe is gejaagd en ons doen nie eers verskriklike aktiwiteite nie…dis net skool en gimnastiek en tussen in (tydelik) lees klas. Maar dit voel wild. Dit voel of ons in Jhb bly en elke dag Pretoria toe moet ry vir als.
Ek voel ‘n rustigheid oor my spoel. O wow die Here is net so getrou. Hy maak my kalm en rustig al is die golwe soos Tsunami’s om my. Hy fluister in my gees dat Hy in beheer is. Ek kan ophou blaas aan die “tube” wat veronderstel is om my bo te hou. Ek moet ophou luister vir die geraas. Die geraas is in die minderheid want daar is so baie kliënte wat wel tevrede is en waardering het. Soveel keer goed, wat later uitgekom het dat dit wel reg gedoen was, al voel dit soos te veel of te wat ookal op die tydstip wat dit gedoen word.
Ek luister weer na die liedjie. Kyk die musiek video. Op die einde stap sy uit die donker uit in die lig in.
Ek weet dis wat ek moet doen. Ek kry dit soms reg. Soms kom ek uit die golwe van angs uit. Ander kere, soos nou, vat dit so bietjie langer.
Maar ons sal daar deur kom. Die Here sal wys wat ons moet doen. Hy sal leiding gee vir ons om ons kind te help. Hy sal my golwe stil maak. Hy sal alles hanteer. Dis nie nodig vir iets drasties nie. Ek moet net nou my kinders geniet. Die seisoen in my lewe moet ek geniet. Die tyd gaan vinnig. Ons is al klaar weer amper halfpad deur Junie en 2021.
Anxious
Song by Sarah Reeves
Throw the covers over my head
Finding comfort in my own bed
Staring at a screen light
Looking at the highlights, everybody’s good life
Reminding me of what I don’t have
Second guessing who I really am
Maybe I should give up,
Will I ever measure up, I don’t think I’m good enough
Pressure building, body shaking
I can’t take it, I can’t take it
Feel the tension, pushing pulling
I can’t fight it, I can’t fight it
I don’t wanna live my life like this
Anxious
I gotta lot of good in me to give
But I’m anxious
So many things I know I miss
Cause I’m anxious
I wish I could shake this
I don’t wanna be anxious
Devil’s running around my mind
Why do I let myself believe the lies
It’s like I’m his playground,
Push me in the background, and I shut the world out
Pressure building, body shaking
I can’t take it, I can’t take it
Feel the tension, pushing pulling
I can’t fight it, I can’t fight it
I don’t wanna live my life like this
Anxious
I gotta lot of good in me to give
But I’m anxious
So many things I know I miss
Cause I’m anxious
I wish I could shake this
I don’t wanna be anxious
Oh oh oh
This is my confession
Oh oh oh
I’m coming out of hiding
Oh oh oh
Oh, this is my confession
Oh oh oh
I’m coming out of hiding
Can’t keep living like this, living like this
Oh oh oh
I’m coming out, I’m coming out
Oh oh oh
Oh, this is my confession
Oh oh oh
I’m coming out of hiding
Cause I don’t wanna live my life like this
Anxious
I gotta lot of good in me to give
But I’m anxious
So many things I know I miss
Cause I’m anxious
I wish I could shake this
I don’t wanna be anxious
Seisoene
Seisoene. Fisies is daar 4 seisoene elke jaar wat ons moet deur maak. Die moeilikste een van hul vier vir my is winter. Ek kry ALTYD koud. Die HEELTYD koud.
Hier waar ek in die kar sit en wag vir my kind se leesklas om klaar te maak KRY EK KOUD. Is ek spyt dat ek die gedagte wat vlietend sy opwagting gemaak het net so vinnig weer vergeet het.
Die gedagte? Om ‘n kombers saam te vat in die kar…..dit voel of die winter haar ysige vingers oral indruk waar dit nie welkom is nie en ‘n opening vind. So asof sy jou bekruip van jou tone af en enkels op dieselfde tyd en stelselmatig op beweeg na jou “shins” toe. Dit voel of sy beide my hande in ‘n stywe greep vas het want die wil net nooit warm word nie.
Winter is besig om die boksgeveg te wen. Die bome se blare is amper alles af. Als is vaal….sy het die oorhand begin kry oor Herfs want dit is haar tyd om nou te wen met ‘n paar uitklop houe.
Ek lees vroeër die week hoe iemand op Facebook iets kort en kragtig sit oor hoe sy winter sien. Sy sê winter is nie populêr nie, vaal, pronk nie, maar is opreg en dit kom daarop neer dat winter NODIG is. Dit laat my dink….
Ek besef dit lankal. Dat winter NODIG is. Ek sê gereeld vir Dora as ek en sy so kla oor die koue en nie antwoorde en oplossings het om warmer te word nie, “We need the cold weather Dora, we need it.”
Ek wonder net altyd hoekom ek die gelukkige wenner van ongelooflik koud kry is? Hoekom kry niemand anders so koud soos ek nie?? Iemand wat nie KOUD kry nie VERSTAAN net nie.
Maar soos wat my gedagtes dwaal oor winter en hoe koud ek kry en dat ek weet koue winters nodig is vir goeie somers met goeie oeste is dit asof die Here my gedagtes in ‘n ander rigting stuur….ons emosionele en geestelike seisoene.
Jy sien daar beleef en ervaar ons ook winter. DAAR is die winter vir my slegter as die fisiese winter. Met die fisiese winter kan ek nog ‘n kaggel laat brand en komberse oor my gooi en warm word.
Emosioneel is dit nie so maklik nie. Jy kan nie vir iemand VERDUIDELIK wat jy voel nie en wat jy besig is om deur te gaan nie. Hulle verstaan nie altyd nie. Sodra jy jou mond oop maak en dit hardop uiter dan maak dit nie sin nie.
Tog is hierdie winter tye emosioneel ook nodig. Want dis in hierdie tye wat die Here alles wat onnodig is, laat afval van die koue. Net dit wat belangrik is, oorleef.
Hoe mens emosionele winters oorleef is net God se genade. Alleen kan mens dit die doen nie. As jy terug kyk het jy nie ‘n antwoord of verduideliking van hoe jy deur dit gekom het nie. Jy is net deur hom. Skielik en op ‘n manier kom jy deur dit…..
Al wat ek wel weet is dat ek moet warm bly. Om warm te bly moet ek myself omring met Sy ligdraers. Want lig gee hitte. Opregte mense, mense wat jou verstaan, mense wat jou nie afbreek of misbruik nie. Mense wat, as hulle naby genoeg aan jou is, hul hitte kan laat straal om die ergste koue van jou af weg te hou. Om dit wat nodig is warm te hou en te laat oorleef.
Dis hoe ek emosionele winters oorleef – dit saam met God se genade en Sy woorde op watter manier ookal Hy my dit laat hoor….of dit nou musiek is of fisiese tyd in die bybel spandeer. Praat gaan Hy met my praat. Ek moet net HOOR wat Hy vir my wil sê.
Afguns en Jaloesie
Meneer Afguns Jaloesie Ek-gun-niemand-iets. As jy hom die eerste keer sien dan vang jou oog iets wat nie reg lyk nie maar jy kan nie jou vinger op dit plaas nie.
Jy kyk weer, nog ‘n derde keer. Daar is dit! Sy vel het so ligte groen ondertoon. Hy lyk amper soos iets uit ‘n “horror movie” se kleur – jy weet dit wat jou laat wonder lewe die ou of is hy dood want sy KLEUR lyk nie soos iets wat by een van die twee opsies hoort nie.
Wanneer hy praat, kom daar groen dampe uit sy mond uit wat saam met sy woorde uit kom en in die lug hang. Dit stink en ruik soos vrot eier.
Hy is nou nie vir jou die tipiese “ray of sunshine” nie. Hy praat afbrekend van enige iemand wat iets het wat hy nie het nie en graag wil hê.
As jy het wat hy wil hê, dan raak hy amper obsessief met dit wat jy het en begin jou “stalk” as jy iets het wat hy nie het nie en graag wil hê. Dit is AL waaroor sy gesprekke gaan.
As jy lank genoeg tyd in sy teenwoordigheid spandeer bedwelm die vrot eier asem reuk van sy woorde jou.
Jy kan self nie meer reguit en logies dink nie. Hy maak jou “hooked” op die volgende materialistiese ding. Saam begin julle te praat en te obsesseer oor hierdie DING wat julle NODIG het (wat glad nie nodig is nie en jy al so lank sonder geleef het so watter verskil gaan dit maak of jy dit vandag kry of nie).
Hy begin in jou oor fluister en sê jy MOET dit VANDAG nog kry anders is jou lewe leeg, doelloos.
Eendag kyk jy in die spieël en jy skrik. Jy sien iets is af maar kan nie jou vinger op dit plaas nie. Jy kyk ‘n tweede en selfs ‘n derde keer weer. Dan SIEN jy dit. Jou vel begin ‘n groen ondertoon wys.
Kyk geen grimering van enige “expert” en “guru” sal hierdie amper doodskleur van groen kan wegsteek nie. Dis oral…jy sluk hard as jy tot die besef kom van wat besig is om te gebeur.
‘n Rukkie later het jy ‘n gesprek met iemand en dan ruik jy dit. Jy wonder eers wat het waar doodgegaan want dit vrot!! Dan besef jy dat dit JY is wat so stink.
“Ag nee siesa man! Dis gagga!! Hoekom wil ek so ruik?” vra jy. Jy begin redeneer oor die ding wat jou lewe wil-wil oorneem. Debateer of dit REGTIG nodig is. Of jy REGTIG die geld het vir dit.
Hoe meer jy daaroor redeneer hoe meer van ‘n hol kol voel jy op jou maag. Jy begin naar voel. Besef dat die DING waaroor jy obsesseer nie nodig is nie.
Dan kom jy agter wat eintlik besig is om te gebeur, want die Heilige Gees het Sy soet geur om jou uitgeblaas. Sodat jy nie die vrot eier reuk meer kan ruik nie.
Dit wat besig is om te gebeur is dat hierdie ou, Meneer Afguns Jaloesie Ek-gun-niemand-iets-nie EINTLIK ‘n baie GROTER probleem het as wat jy besef.
Jy sien hy het ‘n hol kolletjie wat hy probeer vul. Hy is ook naar van die hol kolletjie wat net nie vol wil kom nie. Hy probeer alles en vir etlike oomblikke na hy iets gekry het waaroor hy geobsesseer het of na hy iets leliks gesê het van iemand, is die hol kol weg. Voel hy tevrede.
Maar dis nie lank nie, dan is die hol kol terug en nog erger as voorheen.
Jy sit oorkant die Heilige Gees by ‘n tafel terwyl Hy alles vir jou verduidelik. Jy luister aandagtig. Dit sink in. Dit maak sin.
“Wat kan ek doen?” Is jou vraag aan Hom. “Wat vat hierdie hol kol weg?”
Sy antwoord is eenvoudig. “Jesus. Die lewende water. Wie die lewende water drink sal nooit weer dors kry nie. So staan dit in die Bybel.”
Jy dink ‘n oomblik na en besef Hy is reg. Jy kyk Hom weer in die oë en Hy wys na die glas water voor jou.
“Drink” kom die opdrag “dan sal jou dors geles word, jou hol kol sal weg gaan.”
Jy tel die glas op, merk hoe lekker dit lyk. Jy vat ‘n sluk. Magties dis HEERLIK!! Jy vat nog ‘n sluk en nog ‘n sluk. Wow. Die hol kol begin weg gaan. Dit werk!!
Jy sit die glas neer. Kyk en kyk weer – iets is nie reg nie. Hy is dan nog vol? Na jy drie slukke geneem het? GROOT slukke.
Die Heilige Gees sien die onsekerheid van wat nou gebeur het. “Moet nie bekommer nie”, kom die gerusstelling. “Die glas sal altyd vol bly want dit kom uit die put van Lewende water wat nooit opdroog nie.”
Jy kyk op en knik. Dis waar. Sodra jy leeg voel en voel of die hol kol in jou lewe jou wil “consume” kan jy net weer ‘n slukkie lewende water uit God se woord vat. Iets kry wat jou bemoedig, stig, ophou en vol maak.
Weg is Meneer Afguns Jaloesie Ek-gun-niemand-iets-nie. Sy reuk is lankal vergete en al wat jy ruik is die soet aangename geur van die Heilige Gees en al wat jy proe is die nasmaak van die glas water….
Net na ek Meneer Afguns Jaloesie Ek-Gun-Niemand-Iets-nie se karakter begin beskryf besef ek dat hy eintlik gekompliseerd is. So ineen gestrengel met ander karakters….sodra ek nog ‘n fasset van sy karakter geidentifiseer het sal ek vir seker dit hier sit.Die stamboom en hoe almal mekaar ken kom ook nog….
Olifante
Olifante. Vandag het ek ‘n gesprek met iemand op Whatsapp en ek vertel hoe groepe te besig raak met mense wat “selfies” opsit van hul ontbyt en wie weet wat nog alles….ek lewer kommentaar oor hoe ek skool goed mis as dit net op whatsapp gestuur word en as ek nie herinner word nie want daar is so baie aan die gang op enige gegewe tydstip….
Sy reageer deur te sê sy wonder hoe sy party dae al haar olifante geëet kry. Olifante.
Dit laat my terug dink toe ek net klaar was met skool, al 1 jaar gewerk het en met klerkskap begin het. Ongeveer 21 jaar terug. Wow dit klink VERSKRIKLIK om te dink ek doen al wat ek doen vir 21 jaar! ???
Mense wat al vir 21 jaar doen wat hulle doen is mos OUD of hoe????
Terug by my storie – ek was redelik moedeloos met al die leer werk wat ek moes doen. My oudste suster, by wie ek so baie tyd spandeer het en gaan studeer het en oorgebly het en selfs in Pretoria gaan eksamen skryf het omdat ek besluit het dat dit die lekkerste lekker gaan wees om vir 3 weke by haar en haar man af te pak.
Ai daar dwaal ek alweer….so my oudste suster het my moedeloosheid gesien en gehoor. Sy kyk my so en sê vir my “Hoe eet jy ‘n olifant?”
Ek kyk haar weer met ‘n vreemde uitdrukking op my gesig aan, want ek praat van Ekonomie en Rekeningkunde en sy praat van OLIFANTE. Wat het ek gemis???
Sy antwoord eenvoudig net “Stukkie vir stukkie”.
Die uitdrukking bly op my gesig. Ek wonder wat sy gedink het.
Sy sien ek verstaan nie. Sy verduidelik. “Jy begin iewers, enige plek, en werk dit van ‘n kant af deur.”
Die gloeilampie gaan aan. As ek op daardie oomblik in ‘n strokiesprent was sou jy hom sien gloei op my kop….
Sedertien is dit hoe ek my lewe aanpak. Stukkie vir stukkie. Pak groot projekte aan en begin op ‘n punt en werk hom deur tot ek klaar is.
Maar soos wat ek ouer word en die werklading van ons beroep meer word, voel dit of my olifante eksponensieël (is dit reg gespel??? Ek twyfel nou in my spelvermoë ?♀️) vermeerder soos wat elke maand vorder.
Ek begin met een massiewe olifant op die eerste van die maand. Moerawiese GROOT ore (nie om beter mee te kan hoor soos die wolf in Rooikappie nie). Met net SULKE LAAAAAANG tande (soos wat kinders goed vir jou beskryf en beduie).
Hy trap spore wat lyk soos “potholes” waarin water opgaar as dit reën en as jy met jou kar oor dit ry terwyl hy vol water is verloor jy beheer…..
Nou ja. Op die eerste van die maand staan ek en die olifant en staar vir mekaar. Amper soos die oogknip speletjie. Wie eerste oë knip verloor.
Ek knip altyd eerste my oë voel dit want dit voel of ek heeltyd verloor teen die olifant.
So ek pak die spreekwoordelike olifant aan. Begin op ‘n punt. Maar as ek weer sien is daar nog 10 olifante. Dan word dit 100 dan 1,000 en so gaan dit aan en aan.
Gelukkig drink ek nie want dan sou hulle seker pienk geword het en rondom my begin dans het soos in Dumbo….
Net soos wat ek moedeloos raak met al die olifante in my lewe, gryp die Here in. Hy gee my nuwe krag, laat afsprake skuif, omstandighede verander en so kan ek deur die lysie gaan van die guns wat ek beleef in my werk.
Ek weet ook dat ek op die punt is om my olifante te kies en nie dat hulle almal MY heeltyd kies nie.
Mens HOEF nie elke olifant wat oor jou pad kom stukkie vir stukkie weg te werk nie. Soms moet mens “Nee” sê. Soms moet jy beter beplan en nie ander olifante voor die een waarmee jy besig is indruk nie.
Die resultaat is altyd dosyne half ge-ete (hier twyfel ek ALWEER oor die spelling) olifante. En glo my halwe olifante raak MOEILIKE olifante.
Hulle raak taaier by die dag tot dit op die punt kom dat jy nie meer LUS is vir die halwe olifant voor jou nie. Dan skuif jy hom opsy en pak ‘n nuwe olifant aan. En so herhaal die slegte gewoontes hulself. Oor en oor. My halwe olifante sleep ek al van Lockdown af saam. Voor dan het ek nogal redelik my olifante hanteer en afgehandel. En toe kom 2020. Toe moes ek 7 (ja SEWE) rolle tuis vertolk…van skoonmaker tot juffrou tot besigheidsvrou en alles en nog wat tussen in…..
Dan kom die skuldgevoel weer…en dan is daar die ewige stryd tussen skuld en genade. Oor en oor elke dag. Ek het nooit my beste gegee nie, nie hard genoeg gewerk nie….so gaan die beskuldigings aan.
My gedagtes dwaal weer na ‘n liedjie wat ek gehoor het van Matthew West. Ek lees weer die woorde en dink by myself dat dit tog beskryf hoe ek voel en my situasie waarin ek myself bevind. Ek is seker die sanger se situasie waarin hy die liedjie geskryf het verskil soos dag en nag van myne.
Maar op die ou einde van die dag is en bly als wat ons het net God se genade.
Genade wen altyd – jy moet dit net toelaat….
Grace Wins
Song by Matthew West
In my weakest moment I see you
Shaking your head in disgrace
I can read the disapointment
Written all over your face
Here come those wispers in my ear
Saying who do you think you are
Looks like you are on your own from here
Because grace can never reach that far
But in the shadow of the shame
Beat down by all the blame
I hear you call my name
Saying its not over
But my heart starts to beat so loud
Now drowning out the doubt
I’m down but i’m not out
Theres a war between guilt and grace
And there fighting for a sacred space
But I’m living proof
Grace wins every time
No more lying down in deaths defeat
Now I’m rising up in victory
Singing Hallelujah
Grace Wins every time
Words can’t describe the way it feels
When mercy floods a thirsty soul
A broken side begins to heal
And grace returns what guilt has stole
But in the shadow of the shame
Beat down by all the blame
I hear you call my name
Saying its not over
But my heart starts to beat so loud
Now drowning out the doubt
I’m down but I’m not out
Theres a war between guilt and grace
And there fighting for a sacred space
But I’m living proof
Grace wins every time
No more lying down in deaths defeat
Now I’m rising up in victory
Singing Hallelujah
Grace Wins every time
For the Prodical son
Grace Wins
For the Woman at the well
Grace Wins
For the blind men and the begger
Grace Wins
For always and forever
Grace Wins
For the lost out on the street
Grace Wins
For the worst part of you and me
Grace Wins
For the thief on the cross
Grace Wins
For the world that is lost
Theres a war between guilt and grace
And there fighting for a sacred space
But I’m living proof
Grace wins every time
No more lying down in deaths defeat
Now I’m rising up in victory
Singing Hallelujah
Grace Wins every time
Every time
Yah I’m living proof
Grace wins every time
